De eerste paar dagen in Njinikom!

Onderweg en aankomst ziekenhuis - 7 april
Op 6 april hebben we voor de laatste keer met zijn 6en geslapen in het Guesthouse in Bamenda bij George. We werden hier hartelijk ontvangen en de taxi werd geregeld voor rit naar plaats van bestemming. Het ontbijt in de ochtend begon goed; fruit (papaya), brood (wel anders dan bij ons), een eitje en iets te sterke thee. Na het ontbijt was de taxi er van de Shisong meiden al, dus hebben we afscheid genomen en zijn we even later in onze taxi gestapt. Dat was het begin van onze laatste reis naar plaats van bestemming..

De rit naar Njinikom was erg mooi. De weg waar we voor waren gewaarschuwd viel in onze ogen erg mee. Een goede weg, onderweg wel een aantal gaten. De taxichauffeur vertelde dat de president hier niks aan wilde doen, deze wilde alleen het Franse gedeelte onderhouden. De regio van Bamenda en dus ook Njinikom vallen onder het Engelse gedeelte. De president (al 33 jaar lang dezelfde) moet nu wel iets doen aan het Engelse gedeelte, omdat hij word geforceerd door de verenigde naties. Het Franse gedeelte is nu erg belangrijk, het Engelse niet zo. Bv. in het parlement zitten ook heel weinig van het Engelse gedeelte in vergelijking met het Franse.

Zoals ik al zei onderweg was de omgeving prachtig. Overal veel groen en we reden midden in de bergen. We kwamen van alles tegen en de taxichauffeur heeft ons van alles verteld:
- In de bergen waar we langs reden, zijn ook apen te zien. Sommige mensen jagen hier op en eten het vlees van de apen op. De taxicahffeur vertelde ons dat het vlees erg zoet is.
- We zijn langs een ander hospital gekomen: het Mbingo Baptist Hospital, hier is de taxi even op gereden zodat wij dit van wat dichterbij konden bekijken. Als ik het goed heb begrepen heb je in dit ziekenhuis vooral revalidatiepatiënten. Er worden veel patiënten met lepra hier behandeld, dit is een besmettelijke ziekte die spieren en botweefsel aantast. Het ziekenhuis is niet ver van ons af, dus misschien dat we nog eens kunnen gaan kijken!
- School is hier erg duur, niet iedereen kan het betalen waardoor niet alle kinderen naar school kunnen. Het is 350.000 franc per jaar dit is dus zo’n 500 euro.
- Iedereen beheert hier een eigen farm, iedereen verbouwt eigen eten sommige meer dan andere. Wat logisch is diegene die weinig verbouwen, moeten het overige kopen.

Eenmaal aangekomen in Njinikom werden we heel hartelijk ontvangen. Vooral door de nonnen waardoor het ziekenhuis wordt gerund. Erg vriendelijk allemaal en iedereen die hier werkt of woont wenst ons van harte welkom. We zijn eerst in ons huisje geweest, dit ziet er allemaal erg mooi uit! We hebben een woonkamer met een aantal banken, een keuken met gasfornuis, een badkamertje (waar ik helaas tot nu toe alleen met koud water heb kunnen douchen) en ieder een eigen slaapkamer met tweepersoonsbed nog wel!! Nu hebben we 5 buren uit België; 2 medische studenten en 3 verloskundigen. Er fijn om daar gewoon mee onze eigen taal te kunnen praten, leuke meiden! Helaas gaan er 2 al donderdag weg en blijven de andere nog maar 3 weken.
Nadat we het huisje hadden bekeken en de bagage hadden afgezet, gingen we mee met sr. Xaveria (de matron; zij heeft hier veel aanzien in het ziekenhuis) om wat te drinken en daarna te eten. We kregen een soort pasta met vis, sperziebonen en wortel, ook zat er een stuk vlees bij. Later toen we met de buren praatte, zeiden zij dat dit niet gewoon is maar dat het eten in kantine normaal erg slecht is. Dus niet echt een aanrader om vaker te eten, gelukkig kunnen we ook zelf koken! Sr. Xaveria vertelde ons van alles en legde meteen de regels voor: schandaal met vorige studenten (nooit eerder gezien), ‘no true love’ als je hier met een jongen zou nemen, homesick kwam niet vaak voor pas 1 keer eerder, aanpassen aan de cultuur is erg moeilijk maar komt wel naar een tijdje, echt van alles..

Terug gekomen bij het huisje gingen we maar eens rustig de koffers uitpakken. Toen er ineens stonden 2 jongens voor m’n neus stonden; de schoonmakers van het ziekenhuis. Zij kwamen onze bedden opmaken, goed geregeld haha. We hebben even gezellig met ze gekletst, ze hebben ons geholpen met de klamboe ophangen en hebben natuurlijk de bedden opgemaakt, erg fijn hoefde wij dit zelf niet meer te doen.

In de middag kwam er ineens kinderen op bezoek waar de buren op moesten passen. Heel leuk om mee te maken; we hebben met waterballonnen gegooid (meteen ze leren tellen in het Engels; door te tellen hoe vaak we konden overgooien;)), bellen geblazen met bellenblaas en foto’s gemaakt. ’s Avonds hebben we nog de koffer verder uitgepakt, foto’s opgehangen en verder lekker genikst. De stroom valt hier erg vaak uit, soms wel elke paar minuten. Gelukkig duurt dit niet altijd even lang, maar soms is het wel echt vervelend..

Rondleiding ziekenhuis – 8 april
Ons werd verteld dat we om 8 uur werden verwacht voor een rondleiding, maar we waren er iets over 8 en er was helaas nog niemand..
Na een paar minuten kwam er een non aan die ons hielp. Ze vertelde dat de Belgische studenten (onze buren) ons een rondleiding zouden geven. Die wisten uiteraard nergens van en moesten eerst een presentatie geven aan de zwangere vrouwen. Als ik het ook goed heb begrepen is er elke week een bijeenkomst voor zwangere. Erg leuk om deze presentatie te zien, het werd allemaal kort en niet te moeilijk beschreven, het was erg duidelijk.
Na de presentatie hebben we rond het ziekenhuis gelopen en hebben ze van alles aan ons laten zien. Vooral de eigen ward maternity (kraamafdeling) wat hun specialisme is. Je hebt hier verschillende wards (afdeling): surgical ward, medical ward, maternity. Daarnaast hebben ze hier een theatre (operatiekamer), labarotory, pharmacie, Project hope voor HIV/AIDS, out patient department (alle patiënten moeten eerst hierheen voordat ze worden opgenomen). En ze hebben hier zelfs een tandarts en fysiotherapie!

In de middag hebben we lekker rustig aan gedaan; Gezorgd dat internet op onze computer werd aangesloten, toen natuurlijk even de mail gecheckt en boodschappen gedaan. Internet werkt hier helaas alleen op m’n computer, tot 7 uur ’s avonds en op zondag niet. Ook is het hebben we gemerkt best traag en valt het redelijk vaak weg. Maar goed we zijn al lang blij dat we kunnen internetten!!! Boodschappen doen hier is ook nog redelijk moeilijk, er is weinig keus. Vlees is niet echt te verkrijgen, je kunt wel een levende kip , kopen en deze zelf slachten.. Verder is t vooral rijst, tomaten, eieren en aardappelen voor het avondeten. Gelukkig overdag wel gewoon brood, ofja gewoon.. het lijkt er op!

Onze eerste stagedag op 9 april..
We zijn als eerste naar de kerk gegaan, elke dag is hier in de kapel een dienst van een kwartier zeggen ze, maar het duurde wel een half uur.. in ieder geval veel langer dan dat we dachten. De dienst was best vreemd voor ons om mee te maken. Alle gebeden in het Engels, dus best gek je herkent er wel iets in uit het Nederlandse gebed (Niet dat ik er nu zo veel in Nederland ken maar toch;)). Alle mensen in de kapel gingen steeds zingen of lazen samen een gebed voor. Wij zaten er maar een beetje ongemakkelijk bij en wisten niet goed wat te doen. Later kregen we een boekje, waardoor we ook een keer mee konden doen haha toch fijn. Ineens midden in de mis gingen alle mensen de handen van elkaar schudden. Heel erg vreemd, ik denk dat dit was om elkaar een goede dag te wensen, maar echt zeker weet ik het niet. Misschien komt dit nog als we naar andere missen gaan, we hebben er nu al weer zin in;)! In de mis heeft de priester of pastoor of wat het is (dit weten we niet precies:$) ons welkom geheten, een stukje verteld over dat de mensen in de kapel ons een goed begin moesten geven en succes gewenst met onze stage, wel heel leuk dat dit gezegd werd!

Na de mis moesten we nog gaan uitzoeken waar we nu eigenlijk begonnen vandaag.. Er was niemand te bekennen van de nonnen dus gingen wij maar op zoek. We konden er eerst geen vinden dus liepen we naar een ward waar we de dag ervoor hadden rondgelopen, zij verwezen ons toch door naar de non of onze supervisor (Jemma, die we nog nooit hadden gezien). Toch maar op zoek naar de non en gelukkig zagen we er! Toen weer op zoek naar Jemma, die avonddienst bleek te hebben, we hebben haar later nog gezien. De non heeft ons verdeeld; Anouk zit op de medical ward en ik zit samen met Leonie op de surgical ward. Op de surgical ward zitten vooral patiënten die geopereerd zijn of erge wonden hebben door iets van verkeerongelukken. Wat de patiënten precies hebben op onze afdeling is voor ons wat onduidelijk, net als de rapportage van de patiënten. We hebben aan de zuster gevraagd hoe lang mensen daar blijven, dit ligt er heel erg aan wat ze hebben. Sommige gaan met wonden nog naar huis, terwijl andere blijven tot de wond geheeld is.
Een nacht in het ziekenhuis kost 1000 CFA per nacht, 650 CFA is 1 euro dus het is nog geen 2 euro voor 1 nacht in het ziekenhuis. Een privé kamer is duurder dit kost 6000 CFA. Echt bizar, voor hen erg veel geld voor ons lijkt het bijna niks. Op een niet privé kamer liggen wel 8 personen bij elkaar, echt heel dicht op elkaar en hebben totaal geen privacy. De mannen en vrouwen zijn wel van elkaar gescheiden, kinderen en ouderen kunnen wel door elkaar liggen best apart.

We zijn begonnen met een rondje door de Surgical Ward, blijkbaar gaan de zusters elke ochtend eerst alle kamers af. Ze zeggen dat niet echt veel, of voor mij nog niet echt duidelijk. De Surgical Ward is best groot. Er horen een aantal gebouwen bij van het ziekenhuis, we hebben geteld hoeveel patiënten er waren dit zijn er 59 de 9 ontslagen patiënten van die dag niet meegerekend.
Er is nog een gebouw, dat vandaag is leeggeruimd (normaal liggen hier ook een aantal patiënten van de Surgical Ward). Dit is gereserveerd voor de Nederlandse artsen die volgende week komen om kinderen met de vergroeide benen (vooral O-benen) te opereren. Er is een filmpje op Youtube geplaatst over het laatste bezoek van de artsen. Dit is de link: http://www.youtube.com/watch?v=cUyN_1BxELo&list=UUWz23tkOMg9ymlOx7affGVA&index=3 Als je het filmpje kijkt, kun je ook meteen een indruk krijgen van het ziekenhuis waar we stage lopen.
Na het rondje te hebben gelopen zijn we begonnen met de medicijnen (inmiddels was het kwart over 8 terwijl we 7 uur beginnen). Medicijnen delen lijkt erg ongeorganiseerd voor ons is dat in ieder geval. Medicatie recepten worden met de hand geschreven waardoor het bijna onmogelijk is om te lezen. Daarnaast staan er heel veel potjes in een kar, voor ons is het niet goed te zien is wat het nu is. Vloeistof moet je overgieten maar ook dit is totaal niet handig want je krijgt niet precies de juiste hoeveelheid ingeschonken en/of je knoeit heel snel, beetje vervelend. Wij hebben vooral gekeken maar ook wat geholpen.. We vonden het erg moeilijk het lezen van het recept lukte al niet, daarnaast medicatie vinden en dan nog aan de juiste patiënt geven.. Ze gaan hier ook op een gehele andere manier dan wij gewend zijn met de patiënten om. Als ze slapen tikken ze de patiënt aan en zeggen verder niet veel. De zusters maken naar ons idee minder vaak een praatje met de patiënt dan in Nederland, en als iemand huilt wordt diegene niet getroost. De medicatie uitdelen vandaag was nog niet zo'n succes vandaag, volgende keer beter hopen we.

Om 10 uur moesten we even terug naar ons huisje, Leonie heeft namelijk een te groot matras daar wilden de nonnen naar kijken omdat hier volgende week andere mensen komen slapen voor het feest (waarschijnlijk de Nederlandse artsen). Daarom moesten de nonnen kijken of alles in goede staat was of dat er iets vervangen moest worden en wilden ze kijken naar het verblijf van de medische studenten die donderdag vertrekken. Wij gaan donderdag naar die kamer toe en slapen hier 2 weken met z’n 3en, lekker knus. Na de 2 weken mogen we weer terug naar onze kamers waar we nu zitten. Ik heb nu alleen nog maar de foto’s in mijn kamer opgehangen, als ik weer terug ben hier hang ik ook fijn alle kaartjes van jullie op!! Het was fijn om toch even een break te hebben tijdens het werk, wij hadden namelijk al ontzettend honger. Er is hier tussendoor niet echt een pauze, geen drinken of iets te eten..

Een uurtje later gingen we weer terug naar onze ward. Eenmaal aangekomen mochten we de verbanden gaan ophangen, deze worden hier namelijk uitgekookt en weer hergebruikt.
Nadat alle verbanden buiten aan het wasrek hingen, zijn we gaan helpen met de bedden en kamers klaar maken voor de kinderen met de vergroeiingen die komen. Veel gesjouw, vieze spullen weghalen, dingen schoonmaken, bedden opmaken, etc.. Gelukkig is nu alles bijna klaar, iets over 2 konden we lekker naar huis. Een ideale tijd; de stagedagen zijn van 7 tot 2 uur, dus daarna hebben we lekker vrije tijd; heerlijk! Nog niet te veel ‘erg zieke patiënten’ of vieze wonden etc. gezien en dit is misschien maar goed ook. Lekker om rustig aan te beginnen de eerste paar dagen!

Al met al toch een leuke, maar vermoeiende eerste stagedag. Alles is erg wennen; de taal, manier van communiceren, onze taken, de taken van andere (wie doet wat? is een goede vraag die wij niet kunnen beantwoorden), de manier van werken, het werktempo, de geur in de ward. Alles is zo anders dan Nederland, maar dit is juist ook erg leuk om mee te maken!

Ik maak zo veel mee en heb zo veel te vertellen, dus sorry voor alle lange verslagen. Het is voor mij moeilijk om een kort verslag te maken.. Ook nu ik de verslagen schrijf heb ik nog het idee dat ik meer kan vertellen maar dit bespaar ik jullie. Hopelijk is het niet te langdradig voor jullie, leuk om te lezen en krijgen jullie een goede indruk van wat ik allemaal meemaak!

Ik heb ook eindelijk een aantal foto’s kunnen uploaden!! Er staan er nu nog maar een paar op, ik probeer er later meer te plaatsen. De foto's kun je vinden op https://picasaweb.google.com/103644091190869668226/Kameroen?authuser=0&authkey=Gv1sRgCN7ImPCc1JT_Sg&feat=directlink

Heel veel liefs van Karin