Ons dagelijks leventje in Njinikom.

Het dagelijks leven gaat hier zo zijn gangetje. Ik zal eens vertellen hoe onze doordeweekse dag er zo ongeveer uit ziet. Eerst elke dag stage wat begint om 7 uur, we gaan ’s ochtend maar niet meer naar de chapel dus kunnen we alweer wat later opstaan. Meestal komen we zo rond half 3 of 3 uur thuis en doen we lekker ons eigen ding. Als de zon er is even in de zon zitten, even internetten, sporten, we doen onze was of we gaan naar het dorp om wat boodschappen te halen. Om naar het dorp te gaan kun je al wel dik een uur uittrekken, lopen er naar toe is ong. 20 tot 30 minuten. Terug kun je de bike pakken dan ben je zo terug, maar dit vinden we een beetje eng met z’n 3en dus meestal lopen we maar gewoon. Meestal gaan we redelijk vroeg koken en eten. Het eten hier gaat wel prima. Op zich nog redelijk afwisselend; spaghetti, aardappelen (soms frietjes), rijst. Groente is wel veel hetzelfde meestal alleen tomaat en ui, als we geluk hebben zijn er wortelen. Vaak eten we er maar een eitje bij, aangezien we bijna geen vlees eten (bijna nergens te krijgen hier). Na het eten is er de afwas en in de avond kijken we vaak een film of serie, gaan we op bezoek bij onze overbuurman of heel vaak (bijna elke avond) staat er wel iemand aan de deur. Als mensen trouwens aan de deur komen kloppen ze. Als je zegt ‘come in’ komen ze nooit binnen, je moet altijd de deur open maken. Soms blijven ze even hangen om bv. foto’s te kijken of iets maar soms komen ze ook alleen even langs om hallo te zeggen.

Op stage gaat het ook wel prima. Dit was onze laatste week (5e week alweer) op de surgical ward. Na deze week switchen we met Anouk en gaan we naar de medical ward. Ik heb wel erg veel zin om daar heen te gaan en te zien hoe het daar is. Bij ons op de afdeling liggen toch niet echt de heel erg zieke patiënten, deze zijn meer op de medical ward. Het lijkt me een erg interessante afdeling, met ziektes als HIV/aids, Tuberculose en Malaria. Als ik hier ga werken, zal ik er in een van de volgende verslagen snel meer over vertellen.

Ik probeer maar een beetje af te wisselen met wat te doen op de afdeling, elke dag hetzelfde is namelijk erg saai. Dit is soms helaas wel het geval waardoor de dag zo lang duurt, maar als je voor jezelf steeds wat anders verzint blijft het leuk.
Medicijnen van de orthopedische kinderen delen gaat nu een stuk sneller. Waar we er eerst 3 uur over deden, doen we er nu meestal nog hooguit drie kwartier over. Af en toe helpen we daarna nog met de medicijnen met de rest van de patiënten, ook dit gaat sneller. Het handschrift is nu beter te ontrafelen voor ons, alhoewel soms nog onduidelijk is met tijden en hoeveelheden gewoonweg omdat dit is opgeschreven.
Het meekijken met de wonden gaat nu goed, eindelijk!! Ik word er niet meer misselijk van en kan zelfs assisteren erbij. Zelf de wonden verzorgen vind ik toch nog een beetje eng, de meeste zijn namelijk echt groot. Daarnaast is het ook dat collega’s die de wond zorg doen, beginnen hier om 8 uur in de ochtend mee en zijn vaak echt tot 2 uur in de middag bezig. Erg fijn is het niet om de hele dag alleen maar met die wonden bezig te zijn, dus om af en toe een keer te gaan kijken en wat te assisteren is prima voor mij!!
Wat ook erg leuk is op stage, is als de operaties zijn. Dit is 2 keer per week; op dinsdag en donderdag opereert de dokter de hele dag, op de andere dagen kun je bij hem op consult en komt hij langs op de afdeling om patiënten te zien. Zo’n ‘artsenvisite’ zoals je het in Nederland zou noemen, is hier wel echt stukken anders. De arts komt langs, kijkt of er iemand pijn heeft of wat dan ook, kijkt naar nieuwe patiënten, maakt een planning van wie er geopereerd moet worden, kijkt naar net geopereerde patiënten, kijkt naar de wonden, kijkt naar de röntgenfoto’s en dat alles op een aparte manier. Best moeilijk uit te leggen wat er vreemd aan is, maar het is gewoon anders dan in Nederland; ik denk vooral de behandeling naar de patiënt toe. Röntgenfoto’s heeft hier trouwens iedereen in eigen beheer, dit omdat ze die zelf hebben betaald dus dan ook zelf mogen houden.
Als de operaties er zijn heb je een goede en nuttige dagbesteding; je kunt dan de patiënten naar het theatre (operatie) brengen, ze ophalen, controles doen, checken of het infuus loopt, vragen naar de pijn en dit in de gaten houden, in de gaten houden hoe iemand ontwaakt van zijn anaesthesie, etc.. Erg leuk om dit te doen!!

Op de afdeling gebeuren er toch ook een aantal dingen die je altijd bij blijven. Een grappig moment wat ik nooit zou vergeten is dat er een kindje was die geopereerd was aan zijn been. Er lag een man op dezelfde ward op zijn bed een beetje te niksen. Het kind hadden ze met een soort sjaaltje/doekje vastgemaakt aan het bed, zodat het niet van het bed weg kon en het been kon belasten. De man zei op een hele droge manier; ‘the kid is just bounded like a cow’. Haha het klinkt misschien niet grappig nu, maar ik heb er de hele dag om moeten lachen het klonk echt leuk.
Daarnaast ook alle orthopedische kindjes; zo leuk om op de childrens ward, waar zij liggen, te komen of alleen al in de buurt. Als je er komt zijn ze zo blij; ze roepen ‘white man’ of ‘doctor en lachen en zwaaien naar ons, willen je hand schudden of een high five, echt super leuk. Als je een vervelende dag hebt of even geen zin meer, dan maakt het je dag altijd goed om even daar te zijn. We hebben al met ze gespeeld met ballonnen en laatst heb ik zelfs al m’n handschoenen uitgedeeld op de ward omdat ze die zo leuk vonden. Hun hele handjes en armpjes bedekt omdat ze zo groot zijn, maar goed wel echt leuk nu waren zij een keertje de dokter met de witte handschoenen.

Er zijn leuke dingen, maar ook vervelende dingen. Zoals de omgang bij sommige mensen onder elkaar, is hier echt vreemd. Als je iedereen tegen komt is iedereen super vriendelijk, maar als je daarentegen een verpleegkundige op een ward ziet schrik je er echt van soms. Ze schreeuwen naar de patiënten, lachen ze uit en zijn gewoon onvriendelijk. Dit zijn overigens niet alle die zo zijn gelukkig, maar vele zijn wel zo. Ook als kinderen huilen worden ze heel vreemd behandeld; uitgelachen, geslagen en er wordt geschreeuwd. Echt totaal niet fijn om te zien, als ik het zie raakt het me echt en krijg ik er zelfs pijn in m’n buik van. Dit is voor ons nog steeds niet te begrijpen, en dit zal ook zeker nooit wennen voor ons..

Deze afgelopen 2 weken waren er ook 2 ‘feestdagen’ bij: Labour day en Hemelvaartsdag.
Na 2 stagedagen in week 4 te hebben gehad, was het alweer woensdag 1 mei en dus worldwide Labour day (dag van de arbeid). Hier in Kameroen wordt dat blijkbaar echt gevierd zoals wij hoorden, dus we hebben maar gevraagd of ook wij dit mochten meemaken en een dagje niet naar het ziekenhuis hoefde. Er ging een busje vanuit het ziekenhuis, je kon je opgeven dat je meewilde zodat er ongeveer een berekening was hoeveel mensen er gingen. Wij hadden geen idee wat we ons moesten voorstellen van Labour day. We wisten alleen dat we naar Fundong zouden gaan, dit is een dorp bij ons in de buurt (ong. kwartier/half uur hier vandaan). Verder wisten we dat we al om 7 uur bij het ziekenhuis moesten zijn en ons uniform aan moesten doen of het kostuum van het feest (maar dat printje hadden we niet).
Dus op woensdag wij lekker vroeg opstaan, klaarmaken, uniform aan en op naar het ziekenhuis. Eenmaal aangekomen zagen we eigenlijk nergens iemand, behalve wat patiënten. We dachten nou misschien is iedereen in de chapel dan voor de mis. Maar ook hier niemand te bekennen.. Dan maar weer terug naar de voorkant van het ziekenhuis waar eindelijk wat mensen arriveerde. Wij voelden ons al niet erg prettig is onze charmante verpleegster uniformen, en zagen ook niemand hierin lopen. Het was nog niet echt druk, dus wij toch maar naar huis om ons om te kleden en lekker onze eigen kleding aan te trekken. En toen maar weer terug naar het ziekenhuis, waar het nog steeds niet echt heel druk was terwijl er toch echt veel mensen zich hadden opgegeven op de lijst. Maar even wat gekletst met de mensen die er wel waren, toen er al een busje ging waar we maar in zijn gegaan. Lekker knus, want als er 4 stoelen naast elkaar zijn, kun je er hier makkelijk met 5 of 6 zitten hoor is gewoon normaal. De rit naar Fundong was lekker heuvelachtig en met zo veel mensen in het busje, dus niet altijd makkelijk voor het busje om vaart te maken en de bergen op te komen. Gelukkig wel alles goed gekomen en veilig aangekomen in Fundong.
Toen we daar aangekomen waren kwamen we er achter dat we wel erg vroeg waren. We waren er namelijk 8 uur al, terwijl de dag pas om 10, waarschijnlijk op zijn Afrikaans dus pas 11 uur begon. Echt veeel te vroeg dus. Gelukkig waren we met meerdere van het ziekenhuis en zijn we even Fundong gaan verkennen; naar de market, langs wat winkeltjes. Leuk om dit ook even te zien, hierna met zijn allen maar wat gaan drinken en wachten totdat er meerdere mensen van het ziekenhuis kwamen en de dag eindelijk eens begon. We hebben erg lang op een bankje gezeten om gewoon te wachten, wij vonden het erg lang duren en zijn maar wat rond gaan lopen waarna we de Belgische buren tegenkwamen, dus dat was nog gezellig! Uiteindelijk begon eindelijk de mars, er marcheerde een aantal werknemers van allerlei instanties langs. Nadat ons ziekenhuis de mars gelopen had, zijn we eigenlijk meteen weer naar het busje gegaan om terug te keren. Alles ging om de mars die gelopen moest worden, de rest stelde niks voor. Maar goed toch leuk om in Fundong te zijn geweest en lekker om een keertje geen stage te hebben.

Toen we thuis kwamen zijn Anouk en ik weer gaan hardlopen. Deze keer niet zo’n succes. Er bleek een voetbalwedstrijd te zijn, want er waren wat mannen aan het warmlopen op het veld in tenues. Balen dus, we konden het veld niet op. Hm, dan maar op het pad lopen heen en weer. Helaas na de eerste keer heen lopen, wilde ik omkeren om terug te lopen maar daar ging ik. Ik gleed uit en viel op de grond. Gelukkig niks ernstigs, geen wonden/breuken of wat dan ook. Maar daar lopen nee dat werd m niet. Gelukkig was er voor de kerk nog een mooi grasveld, dus zijn we daar maar wat gaan lopen. Niet echt ideaal met allerlei hobbels, iets te hoog gras en het liep wat schuin maar goed beter dan niks. Na het lopen zijn we nog even bij de voetbalwedstrijd gaan kijken die ondertussen begonnen was. Eigenlijk zag t er redelijk normaal uit; scheidsrechter in z’n scheidsrechterspakkie, 2 grensrechters en alle voetballers hadden een tenue aan (naja alleen zelfde shirts dan; de broeken en sokken verschilde). Het voetbal tja wat kun je er over zeggen, het was niet fantastisch voetbal haha. Maar dit ligt vast ook een deel door het veld. Er zijn redelijk veel hobbels in het veld waardoor de bal soms iets te veel stuitert. Daarnaast heb je nergens langs de kant iets van netten of iets wat de bal tegenhoudt. Dus binnen de kortste keren ligt de bal ergens half in een huis, waar je m dan weer kunt gaan ophalen. Erg handig dus; het was wel leuk om even te kijken, maar we hadden het al gauw gezien. Nog even wat trappen rennen bij de kerk en toen maar weer op naar huis.

Eenmaal thuis gekomen, stond ineens the guard van het ziekenhuis aan de deur. Hij kwam om te vertellen dat we vanavond moesten eten bij de nonnen. We wisten niet zo goed wat we moesten verwachten, maar gelukkig gingen de 2 Belgen van hiernaast ook mee. Wij ons snel klaarmaken en op naar de convent van de nonnen. Hier aangekomen was er een soort welkomsparty; echt super leuk!! Er werden voor ons allerlei (welkoms)liedjes gezongen en gedanst. De Matron Xaveria; stelde ons voor aan alle nonnen, die allemaal erg leuk en enthousiast reageerde. We zijn er nu inmiddels al een maand maar goed vanwege alle drukte van het 50 jarig jubileum, de Nederlandse artsen, alle bezoekers etc., was het niet gelukt om eerder het etentje te organiseren.
En natuurlijk kregen we lekker eten en veel ook. Eerst kregen we een heerlijke soep, en daarna allerlei schalen met kip, frietjes en rijst. Er zijn 22 nonnen hier in Njinikom, dus een hele lange tafel waar aan gegeten werd. Wij zaten met de Belgen en de Matron samen aan een deel van de tafel en de andere nonnen aan de rest van het deel. Na het eten kwam er ook nog een lekkere cake. Er kwamen 2 nonnen zingend aan met de cake in hen hand. We moesten in een cirkel gaan staan en meedansen. Hierna moest de cake worden aangesneden, de jongste van België en Nederland mochten dit doen. Dus ja dit was ik natuurlijk, erg leuk om dit te doen met iedereen!! Hetgene wat we niet hadden opgegeten mochten we na afloop mee naar huis nemen jammm.. Een zeer gezellig avond!!

Weekendje Bamenda
Op vrijdag 26 april gingen we lekker een weekendje naar Bamenda met de meiden uit Shisong. Na stage met de taxi op weg naar het guesthouse waar we 2 nachten zouden slapen. We hebben al een aantal keer de weg naar/van Bamenda gezien. Maar je komt onderweg toch nog steeds veel dingen tegen waar je echt versteld van staat. De weg er naartoe is echt prachtig, deze kun je niet vaak genoeg zien.
Als je onderweg rijdt zie je echt overal mensen plassen langs de kant, hier allemaal heel normaal en toegestaan. Best raar om te zien, aangezien wij gewoon gewend zijn dat dit totaal niet kan.
Toen we een tijdje aan het rijden waren zagen we ook iemand aan de kant staan zwaaien met een soort rat of aapachtig iets op een stokje. We vroegen onze driver wat het was en hij zij dat het bushmeat was. Hier jagen ze op in de bergen en verkopen het dan.
Toen we bijna in Bamenda waren, zagen we ineens allerlei mensen ergens omheen staan. Er was een auto een huis binnengereden. De auto leek niet erg beschadigd, en er leken ook geen gewonden te zijn gevallen; gelukkig maar. De driver vertelde ons dat dit vaker gebeurt en kan komen door alcoholgebruik of iets. Veel mensen hier rijden gewoon als zij alcohol gedronken hebben. Ze kunnen er wel op gecontroleerd worden, maar hier is toch niet echt veel politie dus ja dat is vast de reden.
Na weer een indrukwekkende rit kwamen we naar anderhalf uur dan aan bij het guesthouse. En wat zagen we daar; allemaal blanken mensen en het bleken ook nog eens Nederlanders te zijn! Toch raar om ineens zo’n grote groep Nederlanders te zien, wel erg leuk. De meiden van Shisong waren er nog niet, dus wij maar even wat kletsen met de Nederlanders en vast inchecken voor ons zessen. Toen we de kamer in kwamen, bleken er in plaats van 6 bedden maar 4 te zijn met een slaapbank. Hm lekker handig als je met zijn zessen bent. Na een half uurtje waren ook de meiden van Shisong er, en hebben we uiteindelijk kunnen regelen dat er 6 bedden stonden. We hebben eerst even bij gekletst en zijn toen als snel gaan uiteten bij ‘Dreamland’; een lekker kippetje en frietjes. Hierna maar weer terug naar het guesthouse en lekker rustig aan doen; wat kletsen met een drankje.

De zaterdag begon weer met een lekker ontbijtje; pannenkoeken, ananas en papaya! Hierna kwam er een man die allerlei zelfgemaakte kunst had. Van alles van hout (beeldjes etc.), djembe’s, portemonnees, echt van alles. Erg leuk om te zien en natuurlijk wat souvenirtjes te kopen!! Hierna zijn we weer gaan zwemmen, bij het hotel waar we ook de vorige keer waren. Lekker relaxen en genieten! Na het zwemmen weer op naar de main market, om nogmaals te kijken bij alle stofjes etc. Toch wat makkelijker als je er al eens eerder bent geweest! Hierna hebben we nog wat boodschappen gedaan en was het alweer tijd voor het avondeten. De meiden uit Shisong hadden als advies van hun driver om te gaan eten bij een eettentje genaamd ‘arouna resto’. In eerste instantie zag ik het eerlijk gezegd niet zo zitten; het was een houten hutje met ervoor een grill. Beetje eng, maar toen we binnenkwamen zag het er wel gezellig uit! En wat hebben we lekker gegeten daar!!! Een grote verse vis, frietjes, wat groente (jammajamma; niet echt lekker erbij maargoed) en een grote cola voor maar 2200 frans per persoon dus nog geen €3,50. Echt super goedkoop en ook nog super lekker. Daar gaan we vaker heen!!!
Na het eten weer terug naar het guesthouse waar onderweg ineens een ongeluk gebeurde recht voor ons. Echt heel eng om te zien; een motor glipte weg en de mensen een man en vrouw die erop zaten vielen eraf. Het leek een best harde val maar gelukkig stonden ze meteen op, een goed teken dus. En meteen gingen de man en de vrouw midden op de weg naar elkaar schreeuwen en doen, echt boos waren ze. Heel apart/niet fijn om te zien, maar ik ben blij dat ze niks hadden..

Zondag eerst weer een heerlijk ontbijtje. Hierna hadden we eigenlijk nog geen idee wat we konden doen. Dan maar aan de Nederlanders vragen wat hier leuk is om te doen. Zij hebben toen een voorstel gedaan en geregeld dat een man met ons een wandeling kon maken en dan naar zijn werkplaats, hij was namelijk een kunstenaar. We zijn heel handig op onze teenslippertjes de berg bij Bamenda opgeklommen om naar een waterval te gaan. Wauw, echt gaaf om te zien!! Na een aantal foto’s te hebben gemaakt, zijn we verder de berg opgelopen waarna we uitkwamen bij het militaire stuk. Hier mochten we absoluut geen foto’s maken omdat zij je camera zo kunnen afpakken. Je zag meteen dat er een stuk meer geld werd geïnvesteerd daar, alles zag er veel beter uit. Bv. alleen de wegen waren al heel veel beter. Raar om te zien dat het daar wel goed kan. hierna zijn we doorgelopen naar de werkplaats van de man. We hebben daar zijn huis bekeken, een aantal zelf gemaakt dingen en hij heeft laten zien hoe hij deze dingen maakte. Echt heel leuk om te zien, vooral omdat de materialen allemaal zo simpel zijn. Bv. als een soort van klei moet drogen leggen ze dat in de zon, een oven is gewoon vuur met stenen eromheen, hout bewerken doen ze met een eigen gemaakt houten hamer; allerlei van dat soort dingen.
Op het compound kwam een vrouw naar ons toe; ze had een baby’tje van een week oud!! Echt een heel schattig kindje, wat nu al erg veel krullende haartjes op zijn hoofd had!! De vrouw vertelde dat ze eigenlijk bij Douala in de buurt woonde (een aantal uren verderop dus), maar aan het eind van de zwangerschap naar haar ouders gekomen is zodat zij haar konden helpen. Haar man woonde gewoon thuis, want hij moest werken. Hij had zelfs zijn kindje nog niet eens gezien.. Ook had het baby’tje nog geen naam, dit gebeurt vaak niet gelijk met de geboorte maar pas later. Als haar man kwam de volgende week dan zouden ze samen een naam geven aan het kindje. Ze wilden al onze namen weten, zodat ze misschien er zelfs daar een van kon kiezen! Leonie (mijn reisgenootje) vond ze een erg mooie naam, dus wie weet is er een nieuwe Leonie nu op aarde super gaaf.. Hierna zijn we teruggegaan naar het guesthouse en hebben we geluncht. Hierna gingen we na weer een geslaagd weekend weer met de taxi terug naar ons huisje in Njinikom!

Alweer langer dan een maand hier.. De weken gaan snel, de dagen gaan soms erg langzaam. Ik denk aan steeds meer aan thuis, en mis alles steeds meer.. Gelukkig hebben we voor de komende tijd nog veel leuke dingen in het vooruitzicht. Tot snel weer allemaal!!

Heel veel liefs van Karin.

Foto’s zijn weer te zien op: https://picasaweb.google.com/103644091190869668226/Kameroen?authuser=0&authkey=Gv1sRgCN7ImPCc1JT_Sg&feat=directlink