Nu gaat de tijd echt snel..

Hallo allemaal,
Het gaat echt snel nu, we hebben nog maar 3 weekenden hier in Njinikom! Dan nog 2 weekenden vakantie en dan kom ik alweer naar huis..
Ik vertel eerst maar weer eens een stukje over stage; inmiddels weer veel interessante dingen meegemaakt.
Zo is er tijdens onze dienst een patiënt overleden en hebben we geholpen met het afleggen van de patiënt. Toen Leonie vroeg om de doodsoorzaak, zeiden ze huh hoezo vraag je dit; de patiënt was toch gewoon heel ziek. Echt raar dat ze zo denken. Ook gek dat ze nu ineens was overleden, deze patiënt zat in de ochtend nog gewoon in een stoel naast het bed.. Toch leek ze niet dood, het leek alsof ze gewoon sliep. Ze werd niet bleek, zoals een blanke dat wordt en ze voelde nog lang best warm aan. Het afleggen begon met overal watten in te stoppen; dit omdat ze niet wist of patiënt naar mortuarium ging of naar huis want er was geen familie op dat moment. Normaal als overledene naar mortuarium gaat dan hoeft dat niet (doen ze daar), naar huis dan wel. Ze stopten de watten in alle gaten. Best akelig om te zien, ging soms wat met weer geweld waardoor het ging bloeden.. Na de watten werden de handen in een bid houding gezet en de duimen aan elkaar geknoopt, ook de grote tenen werden aan elkaar geknoopt. Als laatste een verband om het hoofd om de mond dicht te houden. De overledene werd in wrapers (gewoon een soort doeken van thuis) gerold. Hierna moest de vrouw op de brancard getild worden. Ons werd gevraagd hoe we dit doen; ze wist zelf niet zo goed wat ze moest doen blijkbaar. Het werd dus brancard naast bed, lakens pakken en patiënt meetillen. Hierna wilden we wegrijden, maar midden in de kamer moesten we stoppen om te bidden. Familie (dochter) was er ineens bij, maar heeft moeder helemaal niet meer gezien na dood. De familie huilde niet of iets, erg vreemd. Daarna gingen we verder met de brancard naar het mortuarium. Ik moest een label verzamelen in het kantoor. Het hoofd van de afdeling heeft deze voor me geschreven en vroeg hoe ik het vond. De matron, Xaveria, was er ook nog en begon een verhaal over dat het goed voor je is, vooral om eens zuster in de tropen te zijn. Dat helpt je om later een goede zuster te zijn, nou fijn om te horen dus. Hierna ben ik snel met het label (naam, leeftijd, adres, telefoonnummer, datum dood) achter de brancard aangegaan. Hier werd het label op de wraper geplakt en de patiënt werd ‘overgerold’ van de brancard op een stenen bed in het mortuarium. Hier hebben we er nog recht gelegd en zijn toen weggegaan; rest in peace. Deur werd gesloten door de guard van het ziekenhuis. De man van het mortuarium zelf hielp helemaal niet, deed gewoon niks echt vreemd.

Naast deze interessante gebeurtenis heeft iemand op de surgical ward zichzelf neergestoken.. Er was ineens erg onrustig in het ziekenhuis. Wat bleek de man had zichzelf met een mes neergestoken terwijl hij lag. Toen iemand de wondzorg wilde doen bleek hij een mes in zijn buik te hebben. Ik heb het zelf niet gezien want ik was te laat.. Maar Leonie en Anouk vertelde dat het een drukte was op de kamer, iedereen was er en maakte foto’s. Echt raar, niemand deed wat en de man was inmiddels buiten bewust zijn.. Na een tijdje ging de man dan eindelijk naar de OK, waar hij overleden is.. iedereen in het ziekenhuis had het er over en snapte er niks van. Het was nog nooit eerder gebeurt hier, en ze snappen gewoon niet waarom iemand dat doet.

Ik heb ook voor het afgelopen weken voor het eerst mijn infuus geprikt!! De eerste keer was niet echt makkelijk, het leek wel of ik een stuk van de theorie en practica van school even half vergeten was door de spanning. Gelukkig was de jongen buiten bewust zijn dat scheelt voor hem hoop ik, haha. Helaas mijn eerste keer infuus prikken mis.. gelukkig kwam er even later nog een patiënt en mocht ik het nogmaals proberen en ja hoor hij was raak!! Er zijn hier veel meer verpleegtechnische handelingen dan de surgical ward, dus dat is wel erg leuk!

Helaas werkte met controles doen (wat we eigenlijk elke middag doen) het bloeddrukapparaat nog een aantal keren niet. Dus hebben we weer lekker veel bloeddrukken met de hand mogen meten, erg leerzaam maar het kost wel veel tijd. Gelukkig hebben we nu een nieuwe gekregen jaja en het is weer er een die praat. Blijft toch vreemd om dat hier in Afrika te hebben..

Ook heb ik mijn eerste nachtdienst gehad, van dinsdag 4 juni op woensdag 5 juni!! Een collega zei dat het leuk was voor de ervaring, dus nou oke dan voor een keertje een nacht draaien dan maar. Het was een rustige nacht, niet veel bijzonders. Na de medicijnen uit te hebben gedeeld van 12 uur, konden we lekker gaan slapen. Want dat is wat ze doen hier in nachtdienst. Nou mijn bed werd klaargemaakt door een collega; 4 stoelen en een kussen. En dan maar slapen van 1 tot 4 uur; helaas lukte dit niet echt.. De stoelen lagen erg hard en een patiënt maakte de hele nacht een of ander geluid. Kan deze patiënt niks aan doen, maar niet goed voor je nachtrust en lijkt me ook niet fijn voor andere. De ruimte waar ik zat was nog een stuk er vandaan; moet je je voorstellen hoe de andere 8 patiënten op de kamer en 1 op de kamer ernaast zich moeten voelen als dit elke nacht zo gaat.. uiteindelijk heb ik nog wel een dik uur kunnen slapen tijdens de dienst. Leuk om een keer mee te hebben gemaakt, is eens wat anders..

De medical ward is niet altijd even druk, maar gelukkig kennen we genoeg mensen nu in het ziekenhuis. Dus gaan we af en toe (als we niks te doen hebben) maar even een rondje lopen om met mensen te kletsen. Zo zijn we ook iemand Nederlands aan het leren, echt grappig om te horen. Accent klopt niet helemaal met het Nederlands, maar goed hij doet zijn best en door het een stuk of 20 keer te herhalen gaat het steeds beter!
De weekenden
Op 24 mei zijn we weer een nachtje en zaterdag naar Bamenda gegaan; om te pinnen, boodschappen te doen, lekker uit te eten en lekker naar het zwembad te gaan. Lekker even ontspannen.. Toen we bij het zwembad aankwamen zagen we dat het erg mooi versierd was en vroegen ons af waarvoor dit was.. Het bleek voor een klein jongetje te zijn voor de verjaardag. Even later kwamen er allerlei kinderen, die gingen zwemmen in het kleine badje en na afloop gingen ze lekker eten met feestmutsjes op. Net een kinderfeest(je), wel echt groot voor een kindje. Na het relaxen bij het zwembad op naar ons huisje in Njinikom, waarna we ’s avonds nog gezellig wat zijn gaan drinken.

Op zondag lekker met Leonie naar de kerk geweest om 6 uur; we vonden het hier wel eens tijd voor worden. Iedereen vind het helemaal geweldig als je ook in de kerk bent geweest, dus daar deden we het dan maar voor.. Na de kerk wilden we deze dag naar Fundong gaan, een plaatsje hier in de buurt, om een waterval te bezoeken. Helaas was het niet zo mooi weer en veel regen, dus hebben we maar besloten om niet te gaan en een dagje rustig aan te doen..

Afgelopen weekend de vrijdag maar begonnen met een drankje en een dansje in het centrum van Njinikom. En zaterdag afgesproken om met iemand van het ziekenhuis naar Ndawara te gaan; dit is een theeplantage verderop. De weg er naar toe was niet al te best, onderweg moesten we vaak stoppen voor de politie (corruptie; geld geven en weer doorrijden) maar uiteindelijk zijn we na 2 en een half uur rijden aangekomen. We kregen een guide om ons rond te leiden in de village. We zijn eerst naar de ‘nursery section’ gegaan. Dit is waar de kleine theeplantjes staan; waar ze groeien. Het was een dik half uur lopen daar naartoe, door het weiland tussen alle koeien en paarden. De eigenaar van de enorm grote theeplantage heeft zo’n 9000 koeien, niet niks dus. Na de nursery te hebben bezocht zijn we naar de compound van de eigenaar gegaan. Wat heeft die een groot paleis zeg, en daarnaast ook nog zonnepanelen, zijn eigen moskee (hij is moslim) en een dierentuin. Ofja voor ons leek het een dierentuin.. We zijn langs apen gekomen, zielig vastgeketend in een hokje. We hebben mega dikke lange slangen gezien, struisvogels, pauwen en chimpansees. Ah wat een schatjes, lijken echt net mensen als je ze aanraakt en in hun doen. Tijdens de foto maken, toen ik met mijn rug naar het hok stond wilde een chimpansee zelfs mijn hemdje uittrekken haha. Wel erg zielig dat ze in het hok zaten en te smeken om eten. Helaas was de apenverzorger op het moment niet aanwezig, waardoor we de aapjes niet konden vasthouden. Maar dit was al een super ervaring, en hopelijk gaan we ze nog vasthouden tijdens onze vakantie daar hoop ik op!! Na de dierentuin te hebben bezocht, was het tijd voor een rondleiding door de fabriek. Hoe wordt de thee gemaakt; van het plukken, drogen, verhitten, vermalen tot aan het laatste stadium van verpakken en verkopen. Na het bezoeken van een van de plantages waar de mensen aan het werk waren, was het weer tijd om terug te gaan. Ik heb trouwens echt respect voor de mensen die aan het werk waren op de plantage. Sommige waren echt heel snel in het plukken van de blaadjes; het lijkt simpel maar het lijkt me erg zwaar werk. Oke nu de weg naar huis.. De taxichauffeur zei een kortere weg te weten maar deze was wel ietsje slechter, hij wilde ook de politie vermijden omdat deze alleen maar al je geld weghalen zo gezegd. Nou de weg was niet ietsje slechter maar hij was verschrikkelijk; we moesten om de paar minuten stoppen aangezien we met een voor hier normale, voor ons misschien beetje krakkenbak, auto waren. Er lagen een aantal plassen, waar hij stopte om te kijken of we er wel doorheen konden en het niet te diep was. Nou dit ging ons nog goed af, totdat we kwamen bij de wegen waar echt heel veel stenen, soms gewoon rotsachtig was. De taxichauffeur zelf zei soms gewoon ‘oh really dangerous’. Nou lekker dan dachten wij, waarom breng je ons hierheen.. Tijdens de rit hebben we wel echt veel gelachen; stootten van het hoofd (hé Leonie;)), het zeggen hopelijk gaan we niet dood anders ik hou van jullie (grapje;)), het moeten opkrikken van de auto omdat we vast zaten onder een steen, het moeten duwen van de auto omdat we vast zaten in de greppel.. Al met al was de weg totaal niet sneller, maar we zijn in ieder geval geen politie tegen gekomen dat scheelt. Echt een geslaagde dag!!

De zondag begon weer met de 6 uur mis; deze keer met zijn 3en in onze 50-jarig jurken. De mis was ter gelegenheid van de Amerikaanse arts, Dr. Jim, en zijn vrouw Thierry die na een verblijf van 3 jaar terug gaan naar LA. Het was een bijzondere mis met veel gedans en gezing. Het duurde helaas wel bijna 3 uur, maar gelukkig was het wel leuk om allemaal te zien!
Na de mis zijn we naar Fundong gegaan. Hier hebben we een waterval bezocht en hierna zijn we naar de fon of kom geweest. Dit is een soort stamhoofd van de regio. Zijn ‘paleis’ naja erg mooi gebouw was het niet, we hadden mooier verwacht, lag boven op een berg dus het was nog een flink stukje rijden en hobbelen over een slechte weg. Eenmaal aangekomen bleek dat we niet met een lange broek naar binnen mochten, dus we moesten ene doek van een van de vrouwen van de fon omslaan. Daarnaast moesten we ook iets geven; ja 3 pakken wijn was wel genoeg.. eenmaal in het paleis aangekomen zei de fon niks tegen ons en wij eigenlijk ook niet tegen hem. Het was een beetje ongemakkelijk; hij zat op een troon en wij moesten daar naast gaan zitten. De taxichauffeur en de collega van ons werk Gerald die mee waren moesten ergens anders op een bank zitten en tegenover ons zaten een aantal van de vrouwen/kinderen van de fon. Hoeveel vrouwen en kinderen hij nu precies heeft is niet echt duidelijk maar in ieder geval erg veel en er wonen in zijn ‘paleis’ wat er onderhand uitziet als een dorpje met veel huisjes maar liefst 4 generaties. Echt heel veel mensen dus.. We kregen bier en daar zaten we dan op een stoeltje. Er zijn hier wat regels van dingen die je wel/niet mag doen uit respect. Leonie was met haar linker hand aan het drinken omdat zij links is maar dat is niet toegestaan. De vrouwen die tegenover ons waren wezen ons erop. Even later ging Anouk de fout in, die zat met de benen over elkaar en ook dat mag niet hier omdat je de oudere dan niet zou respecteren. Rare dingen en moeilijk voor ons om onze gewoonten te ‘doorbreken’, zoals benen over elkaar zitten dat is zo automatisch voor ons het is moeilijk om dit niet te doen. Gelukkig hebben we elkaar, dus kunnen we elkaar erop wijzen.. Nadat we ons bier op hadden zijn we weer gegaan en eventjes op de markt gestopt. Hier hebben we ananas en brood gekocht. En we hebben cornbier wat ze hier maken geproefd. Gadverredamme wat is dat vies zeg haha. Na het bezoek aan de markt zijn we teruggekeerd naar ons huisje en hadden we nog de hele middag.

In de middag zijn we gaan eten bij kennissen. Weer lekker fufu en jammajamma, en deze keer een heerlijk stuk kip erbij. Het huis waar de mensen woonden was erg groot en mooi voor hier. Het huis was zelf gebouwd door de man die leraar is, maar is nog niet helemaal af. Door de vrouw werden we uitgenodigd voor een traditional wedding van haar beste vriendin vanavond dus ik ben benieuwd hoe dat is.
In de avond zijn we nog wat gaan drinken en toen was de zondag alweer voorbij..

Trouwens naast de dieren die we in ‘de dierentuin’ van de theeplantage hebben gezien, hebben we hier in ons huis ook huisdieren. Zo kwamen er afgelopen week mieren uit onze kraan en douche. Hm, heeerlijk als je water wilt drinken en er mieren in zitten of je staat de douchen en er ineens een mier in je haar prikt of op je hand. Gelukkig is er snel een loodgieter gekomen die het heeft verholpen, naja alleen de kraan dan, uit de douche komen er nog steeds wat. Maar heeel fijn daar heeft Anouk (ofja haar vriend) iets fijns op gevonden, we hebben nu een zakje erom zitten zodat ze niet meer op je kunnen vallen. Dat doucht toch een stuk fijner!!
Naast deze heerlijk mierenervaring, hebben we last van maden in onze keuken en nog erger werd Leonie op maandag 3 juni gillend wakker. Er zat een heeeele grote spin in haar kamer. Mijn kamer grenst aan haar kamer dus ik maar eens een kijkje genomen wat er aan de hand was. Nou verschrikkelijk het was een vogelspin (zie foto op m’n site), echt doodeng. Ik heb Leonie in haar klamboe laten zitten, Anouk geroepen die op een stoel ging staan haha en de buurman gebeld om te vragen of hij wilde komen om Leonie te redden. Daarna heb ik mezelf ook veilig in m’n kamer opgesloten totdat de buurman ons huisdier vermoord had. Toen we op stage kwamen, vertelde een collega dat ze echt gevaarlijk zijn en dat een beet je kan vermoorden. Lekker geruststellend dus. Elke keer dat ik in mijn kamer kom of waar dan ook in dit huis ben ik bang dat er nog een zit.. Gelukkig ben ik deze tot nu toe nog niet tegengekomen, laten we hopen dat dit zo blijft!!

Na deze nare ervaringen heb ik de afgelopen 2 weken ook leuke dingen gekregen. Twee pakketjes vanuit Nederland!!!!! Op 28 mei ontving ik een briefje dat er een pakketje voor mij was aangekomen die ik kon ophalen op het postkantoor. Nou wij diezelfde middag naar het postkantoor, maar helaas we waren te laat want hij was al gesloten. Balen, naja dan de volgende dag maar weer een poging doen. De dag erna weer op naar het postkantoor, hier hebben we een tijdje gewacht het postkantoor was deze keer wel open, maar helaas diegene die er werkte was er even niet. Naja dan maar wachten he, dat is Afrika.. er zaten nog meer mensen te wachten maar na een kwartier of zo werden we het toch een beetje zat en gingen we toch maar eens kijken wat er allemaal op de deur stond etc. Op de deur stond gewoon een nummer van de postmaster die je kon bellen. De andere mensen hadden niet gebeld want ze hadden geen bereik, handig als we dat eerder hadden geweten hadden we wel eerder gebeld. De man bleek gewoon bij een café te zitten waar we eerder langs waren gelopen haha. Na te hebben betaald en wat te hebben ondertekend in een boek, kreeg ik het pakketje mee joepieeee leuk om iets te hebben uit Nederland. Ik heb netjes gewacht tot we thuis waren en hem toen geopend. Het was een pakket vol met Nederlandse snoepjes, super lekker dat konden we wel gebruiken!!!! Bedankt mam!!!
Dat was pakketje nummer 1, een weekje later op 4 juni werd ik weer verrast. Aangezien ik nachtdienst zou hebben was ik later opgestaan, en daar lag eeen leuke verrassing nog een pakketje!!! Ik heb hem meteen geopend en er kwamen 2 super lieve/leuke kaartjes uit. Buurman en buurvrouw hartstikke bedankt, echt leuk!! En een kaartje met een cadeautje van m’n ouders en lieve zussen. ‘Het als-je-ons-mist boekje van Karin Nielen’ echt een super leuk cadeau!! Ik miste thuis hierdoor wel ineens echt heel erg, maar ook gelachen door de leuke dingen die er in stonden; echt super bedankt lieve zussen fijn om dit te hebben!!!

Weer een lang verslag, ik kan blijven vertellen elke dag weer nieuwe dingen/ervaringen.. Het eind komt nu al dichtbij, van de ene kant heb ik super zin om naar huis te gaan om iedereen weer te zien maar de andere kant vind ik het jammer om te gaan en wil ik best hier blijven. Nu beginnen we eindelijk mensen goed te leren kennen en willen ze ons alles laten zien, maar we hebben nog maar zo weinig tijd...

Heeel veel liefs van Karin

Foto’s zijn te zien op:
https://picasaweb.google.com/103644091190869668226/Kameroen?authuser=0&authkey=Gv1sRgCN7ImPCc1JT_Sg&feat=directlink