De helft van onze stage is bereikt!!

Week 6 het begin van stage lopen op de medical ward.. en de week van op de helft van onze stage zijn!!

Begin stage op de medical ward
Na een weekendje niet zo lekker te zijn geweest en weinig te hebben gedaan, begon op maandag de stage op de medical ward. De medical ward is meteen totaal anders dan de surgical ward. Er zijn een stuk minder patiënten maar daar en tegen wel veel ziekere patiënten die meer zorg nodig hebben. Er zijn 2 females wards (1 hiervan wordt nu gebruikt voor de geopereerde kinderen), 1 childrens ward, 1 males ward, 1 tuberculose ward en een aantal private wards. De female en male wards bestaat uit 14 bedden, de childrens ward uit 8 en de tuberculose ward uit 6 bedden. Meestal zijn er zo rond de 25 patiënten, in vergelijking met de surgical ward (150) dus echt een heeel stuk minder. Meestal liggen er wel meer patiënten; vaak zijn deze al ontslagen, maar omdat ze de rekening niet kunnen betalen moeten ze blijven. Als er bedden vrij zijn, kunnen ze gewoon op de ward blijven. Als het te druk is dan moeten ze daar weg en verhuizen ze naar de side ward waar ik al eerder over vertelde..

De dag op de medical ward begint met de medicijnen delen; er worden veel verschillende medicatie gebruikt en er zijn veel patiënten met een infuus waar medicatie door gegeven moet worden. Meteen een leuk leermoment voor deze periode van de stage. Medicijnen delen is hier toch een stukje makkelijker. De werkwijze is weer net iets anders dan op de surgical ward, maar het lijkt veel op elkaar. In tegenstelling tot de surgical ward, is hier de begeleiding wat beter en is het handschrift, van welke medicijnen je moet geven, stukken beter te lezen erg fijn dus! Je begint met het geven van de orale medicijnen, dus diegene die patiënten gewoon door moeten slikken of diegene die door de neusmaagsonde gaan. Medicijnen die via het infuus gaan of in de spier moeten schrijf je op in het ‘injectieboek’. Hier wordt eerst opgeschreven welke shift het is, en de datum. Daaronder word de kamernummer, patiëntnaam, welke medicatie, de dosis, de toediening en de tijd geschreven. Nadat je alle medicijnen hebt gedaan, worden pas de injecties gedaan. Eerst wordt de gehele trolley schoongemaakt en daarna ga je alles wat je nodig hebt verzamelen. Nadat je de benodigheden bij elkaar hebt, ga je de wards af en geef je de injecties.
Niet alleen de medicijnen maar ook bedden opmaken is hier totaal anders; er zijn een heeel stuk minder bedden en dus ook patiënten en genoeg lakens dus dat geeft ook al erg veel rust. Er wordt niet naar patiënten geschreeuwd dat ze uit bed moeten komen, niemand zeurt om schone lakens; er wordt gewoon erg rustig en relaxt gewerkt. Na het opmaken van de bedden worden net als in de surgical ward de echt vieze lakens geschrobd voordat ze naar de waserette gaan.
Een nieuw ding op deze ward wat we niet eerder hier in Afrika hebben gezien is de ‘bed bath’. Eigenlijk dus gewoon iemand wassen op bed. Vaak gebeurt dit alleen bij de echte slechte patiënten, dus deze die het niet meer zelf kunnen of waarbij de gardiens (verzorgers) het ook niet kunnen. Dit is dus meestal alleen het geval bij de patiënten die niet bij bewust zijn zijn. Voordat je iemand gaat wassen wordt er water gekookt; jaja warm water krijg je niet hier uit de kraan dus het wordt speciaal gekookt. Het wassen van een patiënt is hier toch wel een tikkeltje zwaarder; de meeste bedden kunnen niet omhoog waardoor je dus krom moet staan, het is vaak snikheet op de kamers en er zijn gewoon minder hulpmiddelen. Gelukkig doen we het altijd samen met iemand van hier dus dat scheelt een hele hoop. Op zich lijkt de werkwijze wel redelijk op dat van Nederland.

Andere dingen die hier meer voorkomen dan op de surgical ward zijn wat ik al zei infusen, de neusmaagsonde en de katheter.
Het eten geven via een neusmaagsonde gaat ook op een aparte manier. In Nederland zou je van tevoren ‘afmeten’ hoeveel ml je geeft en geef je wat vaker een beetje voeding op vaste tijdstippen, hiernaast heb je ook echt pakken sondevoeding die je gebruikt om te geven. Hier wordt eten gegeven als er tijd is (meestal wel rondom wat vaste tijden), maar 2 keer op een dag, er wordt niks afgemeten maar er wordt gewoon iets in een bakje gedaan. De spuiten waarmee de sondevoeding wordt gegeven, worden geteld en dan later wel opgeschreven aan een blaadje wat achter aan het bed hangt. Echt sondevoeding kun je het trouwens niet noemen; de voeding wordt gemaakt van sojabonen wat een erg energierijke voeding blijkt te zijn. Als je de spuit moet optrekken blijft er vaak een stuk vasthangen of zo omdat niet alles heel erg vloeibaar is, erg fijn dus. Daarnaast gaan de sondes van de mensen ook vaak niet dicht, ook al zoiets handigs dus je moet die sonde vasthouden en tegelijkertijd voeding optrekken in de spuit. Omdat ze niet sluiten laat je gewoon na de voeding de spuit van 60 ml aan de neussonde zitten; erg mooi gezicht dus..
Infusen prikken komt hier redelijk vaak voor; elke nieuwe opgenomen patiënt krijgt wel een infuus. Ik heb zelf deze week alleen nog maar meegekeken. 1 keer kreeg ik de kans om het te doen, maar helaas waren de vaten van de patiënt erg slecht, je kon ze niet zien dus heeft een collega met meer ervaring het maar gedaan. De meeste collega hier kunnen wel echt goed prikken hebben we gezien. Maar als ze misprikken gebruiken ze trouwens gewoon maar nog eens een keer dezelfde naald; zelfs een collega hebben we dit zien doen tot 6 keer toe.. Wel raar om dat te zien, in Nederland zou dat nooit gebeuren.
Het inbrengen van de katheter gaat wel ongeveer op dezelfde manier als in Nederland. Alleen in Nederland ken je meestal het periodiek vervangen, dit kennen ze hier niet. Ze vervangen de katheter alleen als ze zien dat hij lekt of zo. Verder wordt de katheterzak ook niet vernieuwd, maar gewoon steeds leeggemaakt en verder blijft hij gewoon hangen. Ze houden de hoeveelheid urine wel bij aan chard die achter het bed hangt (zelfde als sondevoeding). Als hij echt heel smerig is vervangen ze m nog wel eens. Maar ze wassen hem ook wel eens uit. Echt een raar en best vies idee..

Ik hoop dat jullie het verhaal nog een beetje kunnen volgen haha.
Wonden zijn er amper op de afdeling; maar er is wel een erg indrukwekkende waar ik toch iets over wil vertellen. Er is een vrouw die hier al 3 maanden ligt vanwege erge ziekte. Door een ziekte bv. tuberculose wat deze vrouw heeft kan je immuunsysteem zo aangetast worden dat je sneller vatbaar bent voor ziektes. Je ziet daarom ook veel mensen hier die meerdere ziektes hebben, bij deze patiënt ook het geval. De vrouw ligt al 3 maanden op de afdeling en is erg verzwakt; immuunsysteem werkt niet goed, kan niet eten heeft een neusmaagsonde dus verslechterde voedingstoestand, ligt veel dus verslechterde doorbloeding. Door dit alles heeft deze vrouw een doorligwond (decubitus) ontwikkeld. De wond zit op haar heup en is zo groot als tennisbal, het is een diepe wond en gedeeltelijk ook zwart wat betekend dat het weefsel afsterft. Het ruikt verschrikkelijk en ziet er pijnlijk en ook verschrikkelijk uit..
Naast deze vrouw ligt nog iemand op de afdeling wat (denk ik) wel interessant is om te horen. Er is een meisje van 17 jaar opgenomen; zij is getrouwd op haar 12e jaar, kreeg haar 1e kind op haar 14e en heeft nu weer een kind van 3 weken. Er is hier een bepaalde stam die de kinderen heel jong uithuwelijkt, dit kan zelfs zijn op hun 7e of 10e jaar vertelde een collega van de afdeling. En dit alles in ruil voor een koe. Hoe meer koeien je biedt, hoe meer power je hebt. Een jong meisje kan dus zomaar moeten trouwen met een oude vent. Echt verschrikkelijk, het kind is zelf nog een kind en moet dan gewoon trouwen en al kinderen krijgen, heel vreemd. Het meisje is dan ook opgenomen met een postnatale depressie (dit begrip kennen ze niet maar ze noemen haar ‘gek’ na de bevalling); dus depressief na de bevalling. Als je op de kamer komt kijkt ze je erg indringend aan en blijft ze je aan staren. Eerst zei ze niks, maar nu zegt ze vaak allerlei rare dingen over dood gaan en ik weet allemaal niet wat. Ik kan niet alles verstaan, misschien maar goed ook. Een vreemd gedrag maar niet echt gek als je zo jong bent en van alles moet..

Na al deze dingen de hele dag te hebben gedaan; worden in de middag nogmaals de medicijnen gegeven en is het tijd voor de controles. In tegenstelling tot de surgical ward waar alleen bij een paar mensen de controles werden gedaan; gebeurt t hier bij iedereen. We schrokken wel een beetje de eerste keer dat we een bloeddruk gingen meten; ja er is een elektrische bloeddrukmeter en niet te geloven maar hij praat. De bloeddrukmeter kan praten haha, dat heb ik zelfs in Nederland nog nooit gezien. Voordat je meet zegt hij: ‘Sit still and do not talk until the measurement is completed’. En na het meten verteld het apparaat wat hij heeft gemeten; echt luxe. Helaas het is elektrisch en heeft batterijen, dus die gaan ook een keer leeg.. Dus konden Leonie en ik leuk op een dag alles met de hand gaan doen. Natuurlijk super goede oefening, maar wel erg veel patiënten voor de oefening dus dan ben je wel even bezig haha.

Het report wordt hier over iedereen geschreven; in de surgical ward werd er alleen over patiënten geschreven die iets raars ‘mankeerde’ of klaagde. Er werd altijd maar geschreven ‘this patient was complaining about…. bv. fever’. En dat terwijl de thermometer ook echt aangeeft dan dat de temperatuur verhoogt is. In Nederland kun je echt niet opschrijven over een patiënt dat hij klaagt; is niet echt respectvol. Dit klagen zie ik op de medical ward veel minder terug.
Tot nu toe zijn dit wel de meest interessante dingen die ik heb te vertellen over de stage, later volgt vast meer..

Weekend
Zaterdag 18 mei een dagje uit naar Lake Oku. Vervoer hiervoor regelen was niet echt gemakkelijk, de weg bleek erg slecht te zijn. Na een aantal mensen te hebben gevraagd, hebben we uiteindelijk toch iemand kunnen regelen alleen de prijs was niet echt goedkoop voor hier.. De man beloofde ons ’s ochtends weg te gaan en ‘s avonds laat weer thuis te komen. Naja oke, voor een keer dan maar eens een Europese prijs betalen.. Om 8 uur stond ons vervoer klaar; een pick up auto met 2 stoelen en een grote achterbak. Lekker knus met zijn 4en op 2 stoelen. Dat betekende dus gezellig iemand samen op de stoel bij de chauffeur en de andere op de andere stoel. Echt waar joh dat iemand dan zo nog kan rijden, kan hier allemaal. Uiteindelijk sprong onze buurman ook nog achter in de achterbak, hij was nog nooit bij het lake geweest en wilde graag mee. De weg ernaar toe was zoals ons al werd verteld inderdaad erg slecht; veel hobbels en erg steile hellingen waar een normale auto nooit zou kunnen rijden. We stopten ergens midden op een pad waar in het regenwoud een paadje liep. De chauffeur zei dat je via dit pad naar lake oku konden gaan. We hadden eigenlijk afgesproken met de meiden van Shisong om samen te gaan, maar goed dan maar elkaar daar ontmoeten misschien een beter plan. De weg naar het lake was super mooi; midden door het regenwoud met aan het einde af en toe een blik op het grote meer, fantastisch! Na een dik uur hebben gewandeld kwamen we aan echt heel erg mooi en super stil daar!! Helaas was het weer niet al te best en ging het naar een tijdje regenen.. we zouden wachten op de meiden van Shisong, maar zijn maar even naar de grote weg gelopen die er vlakbij was. Na daar eventjes te hebben gestaan, kregen we te horen dat zij daar ook in de buurt waren. Elkaar toch gevonden, leuk om elkaar weer te zien. Helaas was dit van korte duur.. Er waren wat mensen op de grote straat die ons vertelde dat je permission moest vragen bij het paleis in Oku om naar het meer te mogen komen. Je moest hiervoor ook 5000 franc per persoon betalen (8 euro). Het paleis was wel een eindje er van af; met de auto 20 minuten dus veel te ver om te lopen en onze auto was te ver weg. Door het weer wilde onze chauffeur ook naar huis en dit terwijl het pas begin van de middag was.. Geprobeerd om nog wat te regelen maar nee hoor, hij wilde gaan. Dus weer terug naar huis helaas. Het was een leuke dag met een mooie rit en super uitzicht. Helaas te veel betaald voor een te korte dag, wat niet afgesproken was. Echt vervelend, maar niks aan te doen..

Zondag 19 mei gingen we maar eens een kijkje nemen in vallei. De vallei is eigenlijk gewoon als je bij het ziekenhuis helemaal naar beneden loopt. We hadden afgesproken met iemand om te gaan. Net als de week ervoor; toen er helaas iemand te laat kwam toen het al lang begon te regenen. Nu waren we dus al een uur aan t wachten en er kwam maar niemand.. Gelukkig was onze overbuurman David buiten, staat daar eigenlijk bijna altijd geen idee wat te doen maar goed. Dus hebben we hem maar meegevraagd. Gelukkig wilde hij wel mee! Echt wat een prachtig uitzicht bij de vallei!! Veel lopen, sommige stukken erg steil naar beneden; lekker de boven been spieren trainen dus.
Uiteindelijk aangekomen bij de eindbestemming de rivier; echt fantastisch mooi en totaal het tegenovergestelde van het meer van gisteren. In plaats van de stilte was hier juist veel geluid van het water. Er was een bruggetje waar je op kon staan om de waterval mooi te kunnen zien en te kunnen oversteken. We zijn nog naar beneden gegaan om de rivier te bekijken en we zijn er zelfs in gaan zwemmen! De stroming was redelijk hard, vooral dicht bij het watervalletje wat er was. Eerst durfde we niet, maar na er even in te hebben gestaan toch maar het proberen waard. Echt super gaaf; je kon zwemmen wat je wilde want je kwam toch niet vooruit. Het water was best schoon door de harde stroming dus dat was fijn. Helaas zaten er wel erg veel muggen en andere insecten die beten. Dus lekker geheel onder de insectenbeten nu geweldig.. David die mee was, had ons al verteld dat hij niet kon zwemmen. Hij zei dus echt niet in de rivier te gaan om te gaan zwemmen. Na wat aandringen van ons en gezegd wij hem te kunnen leren zwemmen heeft hij het toch geprobeerd! Ik heb samen met Anouk op ons beste Engels geprobeerd een goede zwemlerares te zijn. Maar helaas hij was er niet zo’n ster in; dus echt leren zwemmen is niet gelukt dit komt ook wel een beetje door de stroming die er was denk ik. Soms waren we een beetje bang dat hij zou mee gaan in de stroming haha, maar niks gebeurt. Het was wel erg grappig om te doen en te zien.
Na een tijdje gingen we maar weer terug want het weer leek een beetje om te slaan; van de felle zon werd het wat bewolkt dus op naar huis. Wat we eerst diep naar beneden gingen, moesten we helaas later ook weer omhoog. Best zwaar dus, maar wel erg leuk om te doen vooral in zo’n geweldige omgeving.. Onderweg naar boven zagen we zelfs een slang!! Best eng eigenlijk om te zien, vooral toen David vertelde dat hij gevaarlijk was. Hij was wel maar klein, maar wel zwart en niet heel goed te zien. En dat terwijl we nog een heel stuk door het hogere gras moesten, niet echt fijn dus. Maar gelukkig is er niks gebeurt en zijn we weer veilig thuis gekomen..

In de avond hadden we weer visite net toen we pannenkoeken aan het bakken waren. Kevin kwam langs en bleef dus maar mee eten. Na het eten maar besloten om eens een keer te gaan kijken naar het ‘nachtleven’ van Njinikom haha. Naja niet echt erg druk en gewoon een paar tafeltjes en stoeltjes waar je gezellig wat kunt drinken. Naja al snel hadden we maar een ‘dansvloer’ gemaakt en zijn we maar gaan dansen. Ja ja de jongens dansen hier ook allemaal, daar kunnen de jongens in Nederland nog wat van leren;)! Het was echt een super leuke avond; veel gelachen!! We gingen rond 8 uur en waren 11 uur thuis, niet erg laat dus. Maar.. de volgende dag kwamen we Xaveria tegen; de matron. En die wist natuurlijk dat hoelaat terug waren, want tja hier kun je niks doen of zij weet het. Best eng idee eigenlijk, waarschijnlijk zit iemand ons hier gewoon te bespioneren en verteld alles door aan haar. Maar goed weten we ook gelijk dat ons niks kan overkomen, want er let altijd wel iemand op ons dat scheelt dan weer.. De matron was niet zo blij dat we zo laat terug waren; we moeten hier namelijk altijd voor 9 uur binnen zijn, anders is ze bang dat ons iets overkomt. Van de ene kant te begrijpen maar toch jammer zulke regels..

Maandag 20 mei was hier een public day; national day. Maar wij hadden vrijdag te horen gekregen dat we niet vrij waren, dus wij lekker fris en fruitig na ons avondje stappen naar stage. Gelukkig kwam om 10 uur Anouk naar ons toe om te zeggen dat de zuster wilde dat we naar het veld kwamen. Dus toch de rest van de dag vrij, heerlijk!! Op het voetbalveld was namelijk weer een mars vanwege nationale dag. Ik weet niet waarom ze dat hier zo vaak doen, maar dat vinden ze blijkbaar leuk. Het ziekenhuis heeft trouwens voor ons nog de mooie jurken van het feest laten maken met het mooie ‘pyjama’ printje. Toch wel echt leuk om zo’n jurk te hebben, maar natuurlijk moesten we naar het veld komen in die jurk. Naja hij loopt niet echt comfortabel en zit niet gemakkelijk, maar goed toch maar zo dan. Op het veld was er natuurlijk een enkele die het printje aan hadden. We hadden echt t idee dat iedereen ons aan keek, maar goed dat doen ze zoiezo wel want we zijn wit.
Soms voelt het trouwens echt als discriminatie; nu weet ik pas goed wat het woord voor iemand kan betekenen. Je wordt maar steeds ‘white man’ genoemd. Niet altijd echt erg, maar wel als je weet dat mensen er verkeerde bedoelingen mee hebben of als ze ook gewoon je naam kunnen noemen. Met verkeerde bedoelingen bedoel ik dat er ook veel mensen zijn hier; in het ziekenhuis maar ook onderweg naar het dorp die zeggen ‘Give me something’. Van de ene kant erg sneu dat ze t vragen, maar ik kan hier niet zo goed tegen. Ik wil heel graag mensen helpen, maar vind het een beetje vervelend als ze er om blijven ‘zeuren’. Moeilijk om dit gevoel uit te leggen, maar ik voel me er niet altijd fijn en prettig bij en wordt er soms zelfs een beetje boos van. Daarnaast was er ook een collega die ons altijd white man noemde op de surgical ward. Of ja hij kwam af en toe langs. Leonie en ik vonden dat echt irritant gewoon, dus Leonie heeft maar gewoon gezegd dat we dit niet fijn vonden en dat we gewoon namen hadden. Toch wat prettiger om bij je naam genoemd te worden, sindsdien niks meer erover gehoord fijn dus!!
Maar goed weer verder over national day; alle schoolkindjes uit Njinikom en ook wat uit de buurt moesten gaan marcheren. Echt wat schattig zeg en wat veel kinderen. Ik wist niet dat hier zo veel scholen in de buurt waren. Het begon met de allerkleinste en er werden steeds oudere kinderen en op het einde kwamen er nog volwassenen die met ene organisatie of zo meeliepen. Leuk om te zien!! Na de mars zijn we maar lekker eventjes naar huis gegaan, maar inmiddels waren we alweer uitgenodigd om bij een aantal mensen te komen eten. Dat gebeurt de afgelopen tijd steeds vaker en ook de mensen willen steeds vaker dat we langskomen. Er is bv. een collega van de afdeling die het leuk vind om met ons over zijn ideeën te praten over Kameroen. Opzich leuk omdat je meer over Kameroen komt te weten maar soms ook moeilijk, want het zijn diepgaande discussies en veel moeilijke vragen haha. Je moet er lang de tijd voor nemen om bij iemand te gaan eten, want anders voelen ze zich een beetje beledigd als je dat niet doet. Wij moesten nu namelijk nog bij iemand anders eten dus moesten weer door. Niet echt handig gepland maar goed; erg leuk om alle Afrikaanse gerechten te proeven. De mensen vinden het hier erg leuk om voor je te maken we hebben nu de volgende dingen van hier gegeten: fufu en jammajamma, plantein, kokojam, grandnutsuppe (erg pittig), fufu met erou erou (zuiden van kameroen) en de rest van de namen weet ik niet meer haha. Meeste dingen zijn opzich wel lekker, maar ik zou ze niet elke dag willen eten en ben blij dat we hier lekker ook zelf kunnen koken..

In een korte tijd weer veel indrukken en alweer veel te vertellen. Op sommige momenten is het wel moeilijk, vooral vorig weekend toen ik me niet lekker voelde. Soms mis ik iedereen echt heel erg; gezellige avonden/zondagen met familie, gezellige avonden met vriendinnetjes, het trainen met alle leuke teamies en nog heel veel meer.. Ook Nederland zelf begin ik te missen; het lekkere eten, de warme douches, het snelle internet, de stroom die altijd werkt.. maar we hebben het zeker niet slecht hier en we zijn nu alweer net over de helft. Als ik nu al terug kijk is op zich de tijd gevlogen, voordat we het weten zijn we weer in Nederland.. Soms ben ik het zat hier, maar de meeste tijd is het toch wel super hier vooral na weer een fijn afgelopen weekend!! Onze vakantie zijn we ook inmiddels al aan het plannen, we hebben nog allemaal leuke dingen in het vooruitzicht..

Tot snel weer allemaal!
Heel veel liefs van Karin

p.s. De foto’s kun je zoals altijd weer zien op https://picasaweb.google.com/103644091190869668226/Kameroen?authuser=0