Weer een weekje verder..

Lieve allemaal,

Dit reisverslag is eigenlijk van vorige week, maar aangezien internet het toen bijna niet deed is het niet gelukt dit verslag eerder te plaatsen.. Vandaar dat ik deze nu plaats van vorige week. Ik hoop deze week weer een nieuwe te kunnen plaatsen over het gezellige weekend van deze week. Hier komt tie:

Alweer een weekje geleden dat ik een reisverslag heb geplaatst, dus tijd voor een nieuwe! In de korte tijd heb ik alweer veel meegemaakt en nieuwe indrukken opgedaan. Ik zal hieronder proberen te beschrijven wat ik zo ongeveer elke dag doe op stage, hierna vertel ik ook nog iets over afgelopen weekend waarin we leuke dingen hebben gedaan. Intussen zijn we verhuisd van ons huisje, naar het huisje bij de 3 Belgische studenten (Hannah, Lise en Tinne). Erg gezellig, jammer dat zij al over 1 week weggaan.. Het is nu wel lekker krap in onze slaapkamer met z’n 3en, maar goed het is maar voor 2 weken. Ik heb ook weer wat foto’s geplaatst, ze zijn weer te vinden op https://picasaweb.google.com/103644091190869668226/Kameroen?authuser=0&authkey=Gv1sRgCN7ImPCc1JT_Sg&feat=directlink

Stage
Elke ochtend voordat stage begint gaan we naar de kapel voor de mis. En ja we hebben geluk.. omdat het jubileum er nu bijna aan komt, begint de mis eerder. (Bijna) elke ochtend zitten we dus stipt om half 7 al in de kapel.. Op onze 3e stagedag hebben we een boekje gekregen van sr. Xaveria met allerlei gebeden erin gekregen voor het jubileum, die we mogen bijhouden en iedere dag moeten meebrengen. Jippie we worden dus elke dag verwacht, en dit terwijl we eigenlijk al niet meer elke dag wilde gaan. Een tegenvaller dus..

Daarna beginnen Leonie en ik elke dag op de Surgical Ward. Wat iedereen daar doet in de ochtend is nog steeds niet geheel duidelijk voor ons. Soms ben je er al om half 8, maar begin je pas wat te doen om kwart over 8. We kunnen de verpleegkundigen ook amper verstaan als zij onderling praten, dus dit maakt het extra lastig..
In de ochtend beginnen we of met de medicijnen (waar ik in mijn vorige verslag al over heb geschreven; ik snap er nu gelukkig meer van;)) of (meestal) met het opmaken van de bedden. De bedden worden echt op een aparte manier opgemaakt, ook super raar te zien dat alle bedden, matrassen, lakens etc. anders zijn. In de meeste lakens zitten heel veel vlekken, ook al komen ze vanuit de was, en ook veel hebben gaten.. Tijdens bedden opmaken moeten we beoordelen of de lakens smerig zijn, dit door te kijken of er urine/ontlasting of bloed in zat. Erg moeilijk om te zien als er al 100 vlekken in zitten, maar goed het went na een tijdje en dan lukt het wel. De mensen met wie we bedden opmaken zijn niet altijd erg duidelijk. Soms zeggen ze ja als jij vind dat je hem moet vervangen moet je dat doen, dan wil je er een vervangen en dan hoor je weer nee niet alle lakens vervangen. Erg apart, soms snap je niet meer wat je nu wel of niet moet doen. Dan het opmaken is ook al een andere manier, je pakt een gewoon laken maakt hier knopen in, zodat het niet verschuift in het matras, en doet het dan om het matras. Er word daarna een laken overheen gedaan en soms nog een extra warme deken. Als deze op zijn, dan word het maar gelaten voor wat het is. De lakens zijn vaak op. Je moet dan naar de wasserette onderaan het ziekenhuis om te kijken of er nog nieuwe zijn. Lekker heuvelachtig trappen op en af, goede work-out;). Als de lakens op zijn, dan word er gewoon gezegd helaas de lakens zijn op morgen krijg je misschien weer een nieuwe ook al is het laken vies helaas we hebben niks anders. Echt zo anders dan in Nederland, dat zou je in NL eens moeten zeggen tegen een patiënt echt niet normaal.. De man waarmee we de bedden aan het opmaken waren, zei ook dat hij liever had dat de mensen buiten bleven anders waren ze alleen maar aan het klagen. Daarom doet hij vaak ook gewoon de deur van de ward op slot terwijl we bedden op maken. De patiënten moeten uit bed voor het opmaken van bedden, als ze zelf echt niet willen opstaan wordt het bed gewoon niet opgemaakt. Ook heel apart in het gangpad tussen 2 bedden ligt wel eens gewoon iemand te slapen, waarschijnlijk familie. Families zie je hier trouwens vaak de hele dag lopen; ze slapen op de grond in het gangpad dan, koken eten (onderaan ziekenhuis zijn een aantal huisjes waar ze kunnen koken) voor zichzelf en de patiënt en zijn gewoon hele dag aanwezig. Best vreemd allemaal. Na het opmaken van de bedden, is het de bedoeling dat je de lakens uitzoekt. De echte vieze met bloed en urine/ontlasting worden eerst met de hand geschrobd. De andere gaan meteen in een zak voor de wasserette. Raar dat dat eerst met de hand gebeurt..

Vaak ga ik na de bedden opmaken meekijken met de wond zorg. Ook dit is weer zo anders dan in Nederland. Alle ramen en deuren worden gesloten om te zorgen dat de bacteriën buiten blijven, nou geen idee of dat zo is want het is binnen misschien wel verschrikkelijker dan buiten maar goed zal wel helpen. Ze ontsmetten eerst de stoel met desinfectans, pakken dan een pakketje met daarin een metalen bakje met watjes en een schaartje. Het pakketje is omgeven door een doekje waar ook vele vlekken in zitten, het doekje dient als steriel veld.. Bij de geïnfecteerde wonden kijken is nog een hele opgave.. Om even een voorbeeld te geven; er is een vrouw op de afdeling die een wond heeft, maar pas na 4 jaar naar het ziekenhuis is gekomen. De wond is zo diep dat je een groot deel van haar bot in haar been kan zien. Deze wond is ook niet echt schoon en ruikt niet geheel fijn, verdere details zal ik jullie besparen. Jaja ik als verpleegkundige in opleiding kan er niet altijd even goed tegen, soms wordt ik er echt duizelig van. Gelukkig ben ik niet de enige die dit heeft, dus het zal wel niet helemaal aan mij liggen hoop ik. Het komt denk ik vooral door het wennen aan de geur, omgeving, hitte om in te werken, weinig drinken en weinig eten. Ik blijf het toch steeds proberen en het gaat al steeds beter, hopelijk kan ik zelf ook snel een keer gaan helpen met het verzorgen/verbinden van wonden.. Hier kan ik zeker veel van wonden gaan leren!!

Tussendoor als we niks te doen hebben doen we meestal wat klusjes; zoals medicijnen halen bij de dispensery, patiënten ergens naartoe brengen (dokter of lab), formulieren of statussen ophalen, etc..
Een voorbeeld; Ik moest iemand naar het lab brengen, maar ik wist niet welke persoon het was. Er zijn hier zo veel patiënten; ik ken er nu een paar wel maar echt maar een paar. Ik had gelukkig wel de naam en ik dacht het juiste bed te weten waar de man lag. Dus ik naar de ward en tellen welk bed het zou zijn. Er wordt hier geteld van rechts naar links, lekker logisch.. Toen ik bij het bed kwam wat ik dacht waar de man moest liggen, lag er een man in t bed maar zei niet de persoon te zijn met de naam. Dus helaas, ik maar nogmaals tellen maar alle patiënten zeiden dat het de man was die er naast lag. Naja oke, ook goed als zij het zeggen haha. Alleen het bed was leeg helaas, hij was naar buiten werd gezegd. Ik naar buiten, de meeste patiënten zitten daar op een bankje (probeer hier later wel een foto van te maken zodat jullie hier een beeld van kunnen krijgen) en hier navragen met de naam of de patiënt er was. Hij zat er helaas weer niet, maar de patiënten die daar zaten hebben me ook weer geholpen hem te roepen. Haha met vragen kom je dus een heel eind, fijn dat iedereen je helpt! Zelf snap ik er soms geen barst van, alhoewel het wel steeds meer begint te wennen.

Aan het eind van de dag is er dan de rapportage. Hier snappen we ook niks van, een iemand rapporteert in een notitieblok. Geen idee hoe zij alles weet van de patiënten, hebben niet het idee dat ze alles doet wat geschreven staat hier hopen we nog achter te komen.

Deze week zijn ook de Nederlandse artsen begonnen om de kindjes met de vervormde benen te opereren. Er worden er wel 12 op een dag geopereerd, echt heel veel. Het werken nu is wel een stuk leuker!! We mogen de kindjes voorbereiden op de OK, brengen naar de OK, ophalen van de OK, verhuizen van de recovery (kamer waar ze 24 uur in gaten worden gehouden) naar de Childrens Ward (waar de meeste kindjes liggen), controles bij ze doen, drains van de wonden legen, etc.. Met alle kindjes zijn er nu maar liefst 147 patiënten op onze ward, hartstikke veel dus en je merkt ook meteen dat het een stuk drukker is. We werken meestal nu wat langer door, nou ja wat langer 1 dag was het zelf 2 uur langer! Ach ja het is erg leuk werk om te doen dus dat scheelt!! De kindjes die nog niet geopereerd zijn, hoeven we nu nog niks mee te doen. Maar ik denk dat het nog heel wat wordt als ze straks allemaal geopereerd zijn, ik ben benieuwd!!
Vrijdags (gisteren dus) ben ik in de operatiekamer geweest om te kijken naar de orthopedische operaties! Echt heel gaaf om te zien allemaal, ik dacht dat ik het echt eng zou vinden maar dit was het helemaal niet. De artsen opereren met 2 kinderen tegelijkertijd, een team aan de ene kant en een team aan de andere kant. Een team (waar ik voornamelijk bij stond) begonnen meteen met een pittige die ochtend, de benen van het meisje moesten op 4 plaatsen worden geopereerd. Beide boven en onderbenen, uiteindelijk waren ze hier zo’n 4 uur mee bezig. De Nederlandse artsen/operatieassistenten waren allemaal erg aardig, ik mocht alles vragen en ze wilden alles uitleggen. Ik kon gewoon echt naast de operatietafel staan dus kon alles goed volgen. Ook alles er om heen was interessant zoals de anesthesie, het ingipsen, etc. Super interessant om te zien, dat zo’n krom been die sommige kinderen hebben weer geheel recht staat naar de operatie. Echt mooi dat dit kan, voor die kinderen betekend dit een betere toekomst.

Het weekend
Zaterdag 13 april stonden we om half 8 klaar om met de taxi naar Bamenda te gaan, dit is zo’n anderhalf uur rijden. Helaas arriveerde onze taxi pas een dik uur later.. We gingen samen met de Belgische meisjes, die al een mooi programma in gedachten hadden. De taxirit was wel even wennen, met z’n 6en in de taxi en de chauffeur reed ook nog eens heel anders dan die ons de heenweg had gebracht. Er zijn veel bochten in de weg tussen Njinikom en Bamenda, maar zacht rijden in de bocht? Nee hoor dat deed hij niet echt, in het begin best eng maar goed je went er wel aan.. Onderweg hebben we een aantal keer moeten stoppen vanwege de politie/controlepost. Wat opmerkelijk is is dat zij allemaal Frans spreken, best moeilijk voor ons dus. Tijdens de controleposten kun je zien hoe corrupt Kameroen is. Sommige politieagenten wilden alleen ons naam weten, andere gingen het paspoort checken en andere willen geld. Dit geld geven gebeurt altijd achter de auto, toch om het niet te laten zien dat het zo is denk ik. Wel raar dat t zo gaat..
Eerst op weg naar mr. Baker; een bakkerij waar het bij binnenkomst al heerlijk rook. We hebben croissants en wat cake gekocht jammm. Hierna zijn we gaan pinnen, om vervolgens richting een hotel te gaan met een heerlijk zwembad!! Het zonnetje scheen heerlijk, muziekje aan en heerlijk zwemmen en zonnen. Eerst lekker gerelaxt en later hebben we nog een spelletje gespeeld.

Helaas moesten we om 3 uur al weer gaan, we wilden nog gaan ‘shoppen’ en uiteten, en de taxi kwam ons al om 6 uur halen anders werd het te laat. Met de taxi gingen we op weg naar de main market. Nou wat je daar ziet, niet te beschrijven. Ten eerste zie je alleen maar drukte. We moesten de weg over proberen te steken maar echt makkelijk is dat niet.. De verkeersregels zijn nog steeds onduidelijk hier, maar 1 regel die we kennen is dat de ‘sterkste’ dus bv. de auto meestal voorrang neemt. In de main market wilden ze natuurlijk alles aan ons verkopen, ze vonden ons allemaal leuk en aardig en houden van ons, zodat je dan maar iets bij hen koopt. We zijn alleen in het gedeelte geweest waar we een stofje konden kopen. Voor het feest van aanstaande zaterdag wilden we namelijk een Afrikaanse jurk laten maken, zodat we deze aan kunnen doen tijdens het 50 jarig jubileum! Je wilt niet weten hoeveel winkels er zijn met van die stofjes, verschrikkelijk. Echt moeilijk om iets leuk uit te kiezen omdat er zoveel keuze is en dan ook nog eens moeilijk is in te schatten hoe het zou zijn als het stofje op de jurk zou zitten. Gelukkig konden de Belgische meisjes ons helpen, om een goede stof uit te kiezen zodat we ons daar niet echt zorgen om hoefde te maken. Na een aantal winkeltjes af te hebben gezocht, hebben we toch een leuke print gevonden!!

Na de main market gingen we op weg naar de supermarkt. We dachten dat je veel meer in de supermarkt kon kopen dan hier in Njinikom, maar dit valt toch tegen. Gelukkig wel wat meer dingen als koekjes, jam, nesquick, mayonaise, maar verder werd ons verteld dat we ook aantal dingen van daar in Njinikom konden kopen. Dit wisten wij nog niet, maar later heeft Tinne dit ons laten zien. Erg fijn, zij vertelde ons dat zij de eerste weken alleen maar tomaten, rijst en ei hadden gegeten. Iets wat wij de eerste paar dagen ook alleen maar aten. Gelukkig leren zij ons nu om creatief te zijn met eten, en ook waar je wat andere dingetjes kunt kopen zoals bloem etc. zodat we lekker keer zoiets als pannenkoeken kunnen bakken jamm.

Na de main market zijn we nog heerlijk wezen uiteten bij ‘Dreamland’. Hier een lekker kippetje gegeten, en helaas waren de frietjes op dus hebben we plantein fries gegeten. De Belgische meisjes hadden dit eerder al een keertje voor ons gemaakt. Plantein is een soort banaan, plantein fries zijn dan gefrituurd. Hoe het smaakt een beetje moeilijk uit te leggen, tussen aardappel en banaan in zo’n beetje. Het vlees missen we hier echt, met elke maaltijd denk ik hmm ik zit wel vol maar mis toch iets. Toch is het vrijwel nergens te verkrijgen, ja je kunt het kopen onderweg op straat maar dit ziet er echt onhygiënisch uit. Er liggen gewoon koppen van beesten, en zelfs staarten gadverr.. Echt niet om te eten, dus we doen toch voorlopig maar zonder.

Na het eten was het weer tijd om terug naar huis te gaan. Weer met onze taxichauffeur van de heenweg. De taxichauffeur rijd echt hard, al helemaal in het donker, sommige plekken gewoon 100 en dan in de bocht ook heel hard. Door de grote lichten aan te doen/er mee te knipperen laat je iemand zien dat je wilt in halen, maar vaak staat t grote licht ook gewoon aan zodat je meer kunt zien. Overal is het echt pikkedonker, lantaarnpalen zijn er vrijwel niet. Het inhalen soms ook echt levensgevaarlijk omdat sommige auto’s/brommers weinig licht hebben.

Mijn zondag begon al heerlijk om 6 uur in de ochtend, ik ben toen namelijk met Hannah het Belgische meisjes naar de kerk gegaan. De rest had geen zin om mee te gaan, naja ik had ook geen zin maar goed toch maar eens kijken hoe het is en mijn gezicht laten zien. Voor de nonnen is het erg belangrijk dat je naar kerk gaat etc. dus voor de eerste keer maar eens vroeg op dan om toch goede indruk achter te laten. Op zondag is normaal de mis om 6 en om half 9, maar omdat wij ook wilde gaan wandelen was het beter om vroeg te gaan, in de ochtend is het namelijk meestal het beste weer en ’s middags regent het vaak. Er zitten een aantal steile hellingen in de berg, deze waren nu al glad en met regen vast nog 10x erger..
Op de top van de berg staat een kruis we wilden het liefst daar naartoe. Maar helaas op het laatste stuk staan alleen rotsen en we hadden geen idee hoe we erop moesten komen. Echt balen, nu moeten we toch maar een keertje terug naar boven. Gelukkig heeft iemand van het ziekenhuis al aangeboden om een keer mee te gaan, dus fijn om al een gids te hebben!

‘s Avonds zijn we langs de overburen gegaan want om onze jurken te laten maken. We zijn met onze stof naar boven gegaan en hebben de maten laten aanmeten. Hierna hebben we nog met de overburen en wat andere mensen, waar ze ineens vandaan kwamen geen idee, gedanst in een mini kamer. Echt heel warm, maar wel echt gezellig. We hebben nog gezellig met ze gekletst en zijn toen weer naar huis gegaan. Inmiddels zijn ons Afrikaanse jurken klaar!!! Ze zijn echt leuk geworden! Zaterdag (vandaag dus) is het feest, dus dan komen er snel foto’s van.

Weer een lang verhaal sorry hiervoor, haha korte verhalen schrijven is echt te moeilijk voor mij. Hopelijk hebben jullie weer een beter beeld van wat ik hier allemaal doe. Tot snel allemaal!

Liefs van Karin