En de 3e week in Kameroen zit er alweer op..

Snel weer een nieuw verslag van het feestweekend en alweer de derde week!
Als eerste heel erg bedankt voor alle leuke reacties op mijn verslagen, doet mij erg goed om ze te lezen!!

Het weekend van het feest 19 t/m 21 april
Het weekend was heel erg leuk! Op vrijdagavond kwam onze leraar Rob op bezoek hier in Njinikom! Rob kwam langs omdat hij uitgenodigd was voor het feest. Het is alweer een aantal jaar geleden dat hij hier was en dit is zijn 3e keer, terwijl hier al heel wat jaren studenten komen. Erg bijzonder dus dat Rob toevallig nu kwam, nu wij hier zitten! Echt leuk om weer iemand te zien die je kent en ook ziet waar wij zitten en wat wij doen.
De vrijdagavond begon met de culturele avond van het feest op vrijdagavond. We mochten zelfs zitten bij de ‘invited guests’, bij alle belangrijke doktoren etc. onder een soort van party tent. De culturele avond bestond uit allerlei liedjes en dansen van de plaatselijke bevolking. Als je een liedje leuk vond, kon je geld geven en mocht je meedansen. Speciaal om alle dansen te zien!! Tussendoor kregen we ook nog heerlijke hapjes en een drankje. Helaas zijn de foto’s van de avond mislukt vanwege het donker en het zitten onder de partytent..

De dag van het feest begon met het aantrekken van onze jurken en ons klaarmaken voor het feest, echt al leuk om die jurk aan te hebben. Hierna zijn we snel naar het ziekenhuis gegaan samen met de Belgische meisjes want om 9 uur begon het feest al met de kerk mis. We zaten weer op de plaats bij de doktoren, deze keer mochten we vooraan. Het was mooi weer, zonnetje scheen en omdat wij jong waren konden wij wel in de zon zitten vooraan. Ach ja voor ons niet erg, meteen een beetje bij bruinen (niet heel makkelijk met de lange jurk haha maar goed). Als eerste kwamen alle priesters uit de regio etc. voorbij. En jaja zelfs in april kun je Sinterklaas zien. Er liep een donkere (ik denk) priester met een mijter en een staf, haha grappig om te zien. Zij verzamelde zich op het podium, om vervolgens met de mis te beginnen. Het duurde allemaal redelijk lang, wat we van tevoren al verwacht hadden. Maar eigenlijk was het niet zo erg; het was vooral zitten in het zonnetje, beetje om ons heen kijken naar alle mensen in leuke blauwe pyjama’s. Iedereen had een soort stofje van het ziekenhuis dat 50 jaar bestond, maar het printje leek net op dat van een pyjama! Toch waren veel mensen erg creatief en hadden er wat leuks van gemaakt! Nu pas zagen we op hoeveel verschillende manieren je jurken kunt maken!
Na een tijdje kwamen ook de meiden uit Shisong aan!! Dit brak ook een beetje de tijd, we konden makkelijk gezellig kletsen over wat we allemaal mee hadden gemaakt.
Na de eeuwig lange mis en allerlei toespraken, zijn we ondertussen (bijna aan het eind) maar een rondje gaan maken door het ziekenhuis. Even alles laten zien aan de meiden en Rob. Door het feest zag het ziekenhuis er wel anders uit, dus een goed beeld van ons dagelijks leven in het ziekenhuis geven was moeilijk. Na de rondleiding, was onderhand ook de plechtigheid voorbij. We zijn even langs ons huisje geweest en daarna weer terug naar het ziekenhuis waar we wat gegeten hebben. Het was een groot buffet, maar toen we er waren was eigenlijk bijna alles al op. Ons favoriete gerecht Foufou en Jammajamma was er nog wel. Ahum niet echt heel lekker, Foufou is een soort deegbal gemaakt van foufoucorn (soort mais) dit smaakt eigenlijk nergens naar, jammajamma lijkt op zeewier of soort spinaziebladeren dit is een beetje bitter maar ook weer beetje gekruid. Niet geweldig, maar zo lang je niet te veel hoeft te eten is het nog wel te doen.
We hebben nog even wat gedronken rond het ziekenhuis, wat rondgekeken en toen zijn we nog even het dorp in gegaan om wat eten in te slaan voor de avond. We hebben een gezellig etentje georganiseerd met wij uit Njinikom, de meiden uit Shisong en de Nederlandse buren (leraar Rob en 2 buren). Heerlijke frietjes gemaakt, met een eitje erbij, een lekker salade en als toetje watermeloen en ananas hmm.. Zo slecht hebben we het hier dus;) We hebben lekker lang aan tafel gezet en geborreld. Na een aantal uren was het tijd voor het slaapfeestje op onze kamer, maar liefst met zijn 6en in de kamer; lekker knus dus! Al met al een geslaagde, erg gezellige, dag!!

Zondag eerst maar eens rustig wakker worden, maar uitslapen zit er hier niet echt in.. Ons ritme is wat verstoord door het vroege naar bed gaan en vroege opstaan tijdens stage. ’s Avonds is er weinig te doen (internet is uit, vaak kijken we een film of kletsen we wat) en we zijn snel moe door stage dus meestal liggen we rond half 10 wel in bed. Ach ja zo lang ik uitgeslapen ben is het goed, heb je tenminste een lekkere lange dag. We hebben eerst lekker ontbeten en om 10 uur hadden we afgesproken om met de Nederlandse buren (die het georganiseerd hadden) naar een huisje in de Rimboe te gaan. De weg naar het huisje toe was al super; mooie omgeving tussen de bomen en leuk om te zien hoe iedereen leeft. We kwamen zelfs langs een huisje waar allerlei mensen buiten zaten. Een vader was de haren aan het knippen van zijn zoontje, kindjes waren de afwas aan het doen, een kindje was de schoenen aan het wassen en de moeder was aan het koken. We hebben gevraagd of we binnen mochten kijken en ja hoor dit mocht. De mensen vonden het erg leuk om te laten zien waar ze woonden. De keuken is meestal een apart gebouwtje, hierin is geen licht. Het gasfornuis is gewoon een vuur op de grond en de rest van het huis is helemaal zwart geworden van alle rook. Als ze koken (wat nu het geval was) is de hele kamer gevuld met rook. Raar om dit te zien, ook het vuur op de grond erg gevaarlijk voor kleine kindjes! Vandaar dat hier ook redelijk wel wat kinderen met brandwonden binnenkomen in het ziekenhuis. Het huis verder had een schuur waar wat geitjes in zaten, een woonkamer en 2 slaapkamers. In beide slaapkamers stonden 2 bedden, in een slaapkamer sliepen de ouders, in de andere de kinderen. Ze sliepen wel met zijn 3en in een bed, echt moeilijk voor te stellen voor ons. Na te hebben gekeken en wat foto’s te hebben gemaakt, zijn we verder gelopen op weg naar het huisje nog verder in de rimboe. Daar aangekomen was het huis eigenlijk ong. hetzelfde als het huis wat ik hiervoor beschreef. De mensen hebben niet overal elektriciteit/licht en bv. geen douche. Alles is erg primitief. Ondertussen dat wij het huis aan het bekijken waren en wat aan het kletsen, werd er eten voor ons bereid. Weer lekkere foufou met dit keer geit! Er staan hier overal langs de wegen geitjes aan een touw, best zielig om te zien. En nu hebben wij die ook nog opgegeten ook.. Ik heb een klein stukje geprobeerd, maar vond er niet heel veel smaak aan zitten. De foufou met het sausje was goed te doen. Na het eten, wat gedronken te hebben, mochten we nog vragen stellen over bv. gezondheidszorg hier en andere voor onze ‘vreemde/aparte’ dingen. Zij probeerden zo goed mogelijk antwoord te geven, erg leuk om over de cultuur te praten! Rond de middag was het tijd om terug te gaan, want de meiden van Shisong moesten weer terug naar hen eigen huisje..
In de avond heeft Rob heerlijk pannenkoeken voor ons gebakken met een lekker ‘prutje’ erbij met van alles wat. Erbij lekkere salade en als toetje weer heerlijke ananas met deze keer papaya. Weer verwend met het eten dus!! Toen was het na een super leuk weekend helaas alweer tijd om afscheid te nemen van Rob en te gaan slapen vanwege stage de volgende dag..

Stage
Op stage gaat nog steeds alles goed. Sinds het vorige verslag zijn we wel al wat meer gewend aan alles hier; de communicatie gaat makkelijker en de werkwijze van hier wordt wat duidelijker. Tijdens een gesprek met het hoofd van de afdeling hebben we gehoord dat we het erg goed deden. Natuurlijk erg fijn om te horen, dat geeft ons wat meer zelfvertrouwen! We weten nu ook wel een beetje welke taken we kunnen doen. Vooral nu nog met de operaties van de kindjes; was het deze week vooral medicijnen en injecties klaar maken, de medicijnen delen en injecties zetten. Weer kindjes voorbereiden op de OK, ze ophalen, controles doen, etc.. Hier ben je vaak al erg lang (ongeveer de hele dag) mee bezig. Tussendoor nog wat taakjes (verbanden ophangen, medicijnen halen, bloeddruk of temperatuur meten, etc.) en dan zit de dag er weer op. Het was redelijk druk toen de operaties nog aan de gang waren en we hebben ook redelijk wat overuren gemaakt. Woensdag was de laatste dag van de operaties en nu merk je toch dat t weer wat rustiger wordt. Alle injecties en medicijnen voorbereiden is nog wel een hele taak, hier zijn we in de ochtend ong. 2,5/3 uur mee bezig. Ook niet zo gek er zijn maar zo’n 90 kinderen..
Systematiek en logistiek is op stage niet altijd aanwezig. Of in ieder geval ik vind het vaak erg rommelig en ongeorganiseerd. Gelukkig mogen we steeds meer zelf doen, dus kan ik een beetje mijn eigen systematiek in het werk stoppen. Hoe je het hier doet maakt niet uit, als je het maar goed en snel doet..
Vanaf deze week ga ik me proberen te wagen aan de wond zorg. Rustig beginnen bij de schone wonden en ik hoop aan het eind van de week toch wat zelf te kunnen doen, misschien ook wel bij de wat viezere wonden. Ik ben benieuwd..

We hebben afgelopen week gezien dat er iemand dood was! We hebben eerder wel gehoord dat er aantal mensen overleden, maar nooit echt gezien hoe dat ging. Het is echt gek om te zien, als iemand doodgaat word er een blauw scherm om het bed van de overledene gezet. Dit gebeurt trouwens ook bij verpleegtechnische handelingen (zoals wonden) of in ieder geval op de Medical Ward waar Anouk nu stage loopt. Niet dat dit scherm erg veel nut heeft, het schijnt door en er zitten allerlei spleten tussen dus eigenlijk kun je nog bijna alles zien. Bij ons op de Surgical Ward zetten ze dit scherm nauwelijks. Bij bv. de wond zorg kan gewoon altijd iedereen meekijken, of ja familie moet wel buiten de deur maar de patiënten op de kamer kunnen alles zien. Best raar eigenlijk, als je bedenkt dat kleine kindjes en ouderen door elkaar liggen.. Er is bv. een klein kindje met brandwonden die op de ward bij de geïnfecteerde/vieze wonden ligt. Tijdens de wond zorg moeten, zoals ik eerder vertelde, alle ramen en deuren dicht, dus iedereen moet op de kamer blijven totdat de wond zorg van alle patiënten klaar is. Op deze kamer zijn echt hele vieze wonden, het kindje moet dus altijd ook de andere wonden zien terwijl hij nog zo klein is. Van privacy is hier niet echt sprake..
Privacy is er dus ook niet bij een overledene. We hebben de overledene niet echt dood gezien maar zagen een lijk op een brancard met een dekentje erover. De familieleden waren allemaal heel hard aan het schreeuwen en huilen. Echt een heel drama, misschien raar om te horen/zeggen maar het leek soms wel een beetje een toneelspel. Ze uitten zich gewoon op een totaal andere manier dan ons, even wennen.. Echt zielig om te zien hoeveel verdriet de mensen hadden.. Alle mensen in en rond het ziekenhuis komen naar buiten om te kijken, wat ook niet erg gek als mensen zo hard schreeuwen. De brancard met het lijk rijden ze naar het mortuarium, die net voor het ziekenhuis ligt. Dit is een klein gebouwtje, waar wel meer dan 10 lijken in kunnen. Helaas mogen we er niet in om te kijken hoe het eruit ziet. Als er een begrafenis is, is het vaak erg druk staan heel veel motoren en mensen te kijken. De deur van het mortuarium is dan open, en de overledene ligt dan in een open kist. De Belgische meisjes vertelde ons dat sommige overledene gewoon worden opgehaald op de motor. Er zit dan een bestuurder op en iemand achterop, tussenin ligt de overledene ingewikkeld in een doek. Echt heel gek. We hebben het nog niet gezien, maar het kan goed dat we dit nog gaan meemaken..

Onze leraar Rob is nu inmiddels weer weg, de Nederlandse orthopeden en ook de Nederlandse mannen van hiernaast. Gelukkig hadden ze nog heerlijke Hollandse kaas, worst en hamburgers over die wij lekker mogen opeten. Echt super!!
Afgelopen weekend
Na proberen uit te slapen (wat nooit lukt), een lekker ontbijtje was het tijd om weer terug te verhuizen naar ons oude huisje. Weer een heel gedoe om al je spullen over te sjouwen, maar uiteindelijk lekker weer een eigen kamer, die nu helemaal is ingericht (alle foto’s en kaartjes hangen) voor de komende 2 maanden. Jaja we hebben er alweer 3 weken van onze stage opzitten, nog maar 9 te gaan! Verder nog even m’n was gedaan, pff dit is ook niet bepaald een leuke klusje. Alles over de hand met ook nog eens koud water.. Vooral witte kleding wassen is niet echt gemakkelijk; wat hebben wij toch een geluk dat we als verpleegkundige in het ziekenhuis nu net een wit pak aan hebben. Haha niet dus;). Hierna zijn we heerlijk gaan hardlopen, en wel rondjes om het voetbalveld hier. Echt een knollenveld en best warm was het maar echt fijn om weer actief te kunnen sporten, ga ik zeker vaker doen!!

Na eerst even in het zonnetje te hebben genikst en later hebben gewacht tot de regen voor bij was zijn we naar de markt in Njinikom geweest. De markt is 1 keer in de 8 dagen, sinds vandaag ben ik erachter waarom het om de 8 dagen is en niet om de week wat logischer zou zijn.. Traditioneel bestaat hier de week niet uit 7 maar 8 dagen, dus vandaar traditioneel is het 1 keer in de week markt. We dachten dat het wel leuk was om naar de markt te gaan. Maar het was eigenlijk helemaal niet zo leuk. Ten eerste was alles erg glibberig door de regen, je gleed bijna overal uit terwijl we onze ‘modebewuste’ bergschoenen nog wel aan hadden. Daardoor hadden we al t idee dat iedereen ons aan keek, maar na zondag bleek dat iedereen gewoon al kijkt als je moeilijk loopt. De bevolking van hier loopt gewoon rustig met teenslippertjes over de glibberige ‘weg’, echt niet te geloven dat zij dat zo makkelijk doen en wij zelfs moeite hebben met dichte schoenen.. Daarnaast wilde iedereen alles aan ons verkopen en waren er zelfs mensen die vroegen of we niks voor hen konden kopen want ze hadden geen geld. Best zielig voor hen, maar ook best vervelend voor ons. Is het nou echt zo, of alleen maar omdat we blank zijn? Wat is er te koop op te markt; nou levende kippen, tomaten, ui, (dus bijna alles wat je eigenlijk ook bij de winkeltjes kunt kopen). Verder had je wel een aantal kraampjes met kleding, andere handige spullen als zaklampen/batterijen, etc. en sieraden. We hadden gehoopt op wat meer fruit en andere groente maar helaas. We wilden een ananas kopen, maar die bleek een grote rotte plek te hebben, dat werd m toch niet. Dus eigenlijk niks gekocht op de markt behalve iets wat op prei lijkt. De rest van de boodschappen hebben we maar weer gewoon in onze vertrouwde winkeltjes gekocht.

In de avond hebben we eerst heerlijk gekookt en gegeten. Het laatste avondmaal met de Belgische meiden. De heerlijke hamburgers van de Nederlandse buren werden gegeten, met kaas, frietjes en salade van tomaat en ui (altijd hetzelfde). Wel echt een hele lekkere maaltijd, voor het toetje hadden we ook nog super lekkere bananencrumble gemaakt!! Dus goede afscheidsmaaltijd voor de dames!
Na het eten stond er ineens iemand heel hard op het raam te kloppen, wij schrokken ons dood en wisten niet wie het was. Maar het was Priester Dominic. Nou echt, die is zo gek als een deur. Niemand van ons snapt dat hij priester is, alle grappen die hij maakt vooral beetje sarcastische over kerk etc., echt heel apart. Hele tijd gekletst, vooral gelachen en lekker wijn die hij had meegebracht & Baileys van de Belgen;) gedronken. Net voordat hij ging werd het nog serieus en moesten we om de tafel gaan staan; hij ging voor ons bidden. Heel raar ineens zo serieus, dus wij konden allemaal ons lach niet inhouden haha. Erg gezellig dat hij er was, echt veel kunnen lachen deze avond!!

De zondag begon alweer vroeg, dit keer om afscheid te nemen van de Belgische meiden. Echt super gezellige 3 weken met hen gehad, jammer dat ze nu alweer weg zijn. Super fijn dat ze ons dingen hier hebben laten zien en ons hier wat meer thuis hebben laten voelen! Heel erg fijn, als jullie dit lezen bedankt dames!!!
Na het afscheid hebben we ons huisje nog wat opgeruimd om daarna lekker rustig aan te doen. Rustig ontbijten, omkleden, etc. en lekker niksen.

In de middag zijn we door een verpleegkundige (Eugine) van de afdeling van Anouk meegevraagd om zijn huis te bekijken en een traditional healer te bezoeken. Een traditional healer is iemand die mensen beter maakt op alternatieve geneeswijze. Hij kijkt naar waarom mensen ziek zijn, werkt met natuurlijke kruiden als medicijnen of verjaagt geesten. Zo meteen hier meer over.
Eerst hebben we wat rondgelopen in de buurt waar de man woont, quartier bali kumbatu. Het was vandaag niet zo super weer, erg mistig en het begon natuurlijk weer te regenen. Maar snel gaan schuilen en wat gaan drinken. Hier gekletst over van alles en nog wat; vooral over Kameroen zelf, de meest voorkomende ziekten in Kameroen, traditional healer etc.. Erg interessant om te horen hoe het allemaal werkt hier.
Nadat we het drinken op hadden, zijn we naar het compound gegaan. Een compound is eigenlijk een stuk grond waar de familie woont. Vaak heeft de vader een stuk land waar hij zijn eigen huis op heeft staan. Zonen bouwen op dit stuk land dan vaak hun eigen huis. Het huis waar Eugine in woonde was gebouwd door zijn overleden broer. Zijn broer was in 2001 overleden op 33jarige leeftijd, nadat hij ernstig ziek was. Als iemand overlijd in de familie, moet het huis door iemand anders worden overgenomen. Bij broers wordt het huis doorgegeven aan de broer, maar als de vader sterft wordt het doorgegeven aan de zoon van de broer. Erg apart, snap ook niet precies waarom, maar zo is het. De broer van Eugine lag dan ook begraven bij de voordeur. Heel apart, gewoon onder de grond en er stond wel een kruis. Maar er was nu nog geen geld om een graf te bouwen, dat kwam als er geld was. Eugine is de enige van de familie die werk heeft. Het is zijn taak om de rest van de familie te onderhouden. Ze waren met 6 kinderen thuis; 1 meisje en 5 jongens. 2 broers zijn overleden.. Het huis zag er ong. hetzelfde uit als dat waar we vorige week waren geweest. Alleen de keuken was nu multifunctioneel; de moeder van Eugene lag te slapen, de broer was aan het koken en er liepen cavia’s rond die ze ook zo nu en dan opaten. Bah, echt heel zielig..

Na het compound te hebben bekeken zijn we naar de traditional healer gegaan.
Hier moesten we eerst een tijdje wachten omdat er nog klanten binnen waren. Eugine vertelde ons dat er veel mensen komen die uit het ziekenhuis ontslagen zijn. Ze willen zelf graag naar huis en gaan dan naar een traditional healer. Mensen gaan hierheen omdat dit goedkoper is. Ook denken ze dat er altijd een reden is waarom ze ziek worden, ze denken niet als wij dat is gewoon pech. Vooral de mensen die niet geschoold zijn geloven in dit soort dingen; redenen kunnen zijn witchcraft (hekserij) of iets niet gedaan hebben zoals eigenlijk hoort. Voorbeeld hiervan is dat als de vader van iemand sterft, moet er een levende geit worden geofferd. Doet iemand dit niet, dan denken zij dat dit een reden kan zijn waarom je ziek wordt.
We hebben eerst in de woonkamer van de traditional healer gepraat en zijn daarna naar zijn ‘tempel’ geweest waar hij werkt. Helaas mochten er in de ‘tempel’ van de traditional healer geen foto’s gemaakt worden, dus dit maar gerespecteerd. Moeilijk uit te leggen hoe het eruit zag maar ik zal het toch proberen. De tempel was een donkere, vieze ruimte met zakjes tussen de muren, wat kruiden op de grond, verbrande potten met kippenveren, speren tegen de muren, houten olifanten krukjes, schaal waar iets in zat met een vel van een dier erover heen. Echt heel vreemd allemaal, niet echt een ruimte waar je je in fijn voelt..
In de tempel vertelde de traditional healer hoe een consult ongeveer gaat. Als ik het goed begrepen heb gaat het zo: De traditional healer kijkt eerst naar wat het probleem is. Als eerste maakt hij sneetjes in de armen van diegene die een consult wilt en daar doet hij iets van kruiden in. Hierna laat hij diegene die op consult is met een soort van schelpen (ik ben de naam vergeten haha) gooien. Hierin leest hij af wat het probleem is, waardoor het komt en hoe hij moet behandelen. Hierna neemt hij of kruiden als medicijn of het komt voor dat mensen in een stromende rivier moeten gaan liggen, zodat hij daar met wat spullen de witchcraft kan verjagen uit iemand.
De traditional healer wilde alleen vertellen en niks voordoen of wat dan ook. Eugiene vertelde ons later dat hij voorzichtig is omdat hij anders bang is dat wij er iets fouts mee doen of zo.
Traditional healer een erg interessant onderwerp, maar hoe het precies allemaal zit is toch nog steeds moeilijk voor te stellen..

De 3e week is nu alweer voorbij, tot nu toe is alles voorbij gevlogen. Dat komt vooral door alle bijzondere gebeurtenissen die we hebben meegemaakt. Vandaag zijn er weer 2 buren gekomen uit België; een studente apotheker en een gediplomeerde fysiotherapeute. Helaas blijven ook zij maar 2 weken, dus vanaf dan zijn we weer met zijn 3en. Maar dit gaat vast en zeker goed komen, tot nu toe gaat alles goed en is het erg gezellig!!
Tot snel weer allemaal!!!

Liefs van Karin
P.s. Foto’s staan weer op de site